Μικροπλαστικές ίνες πλαστικών από τη θάλασσα καταλήγουν στο πιάτο μας

«Για πολλά χρόνια υπήρχε η πεποίθηση ότι τα πλαστικά χρειάζονται εκατοντάδες χρόνια για να διαλυθούν. Νέες επιστημονικές έρευνες καταδεικνύουν ότι το συγκεκριμένο υλικό διαλύεται τάχιστα σε μικροσκοπικές ίνες και σωματίδια, που ναι μεν είναι αόρατες στο ανθρώπινο μάτι, αλλά τελικά καταλήγουν στο πιάτο μας.

Έρευνα για τη διασπορά των μικροπλαστικών στις ελληνικές θάλασσες υλοποιεί από το 2009 ως σήμερα το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος», σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Swansea της Ουαλίας. Κατά την πρώτη φάση της έρευνας και έπειτα από χιλιάδες δειγματοληψίες ιζήματος (άμμου) σε 167 παραλίες των ελληνικών ακτών οι ερευνητές δεν εντόπισαν ούτε ένα δείγμα που να μην περιέχει ίνες μικροπλαστικών! Από την Αλεξανδρούπολη ως την Κρήτη και από το πιο πολυσύχνατο νησί μέχρι τις ακατοίκητες βραχονησίδες, οι αριθμοί της συγκέντρωσης των μικροπλαστικών ήταν ιδιαίτερα υψηλοί. Δείγματα από παραλίες σε δυσπρόσιτες και ακατοίκητες περιοχές νησιών και νησίδων βρέθηκαν να έχουν περιεκτικότητα μικροπλαστικών ινών, αντίστοιχη με αυτή των παραλιών της Αττικής. Για παράδειγμα στη Γαύδο βρέθηκαν τόσο υψηλές συγκεντρώσεις μικροπλαστικών όσο στο Κεντρικό Αιγαίο, ενώ τα νούμερα στην Κέρο συγκρίνονται ευθέως με αυτά της Αττικής. «Η αιτία είναι η συνήθεια του διασκορπισμού των πλαστικών που γίνεται από τους δήμους, αντί για διαχείριση των απορριμμάτων», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο διευθυντής του «Αρχιπελάγους», Θοδωρής Τσιμπίδης.» (Βλ. σχετικό άρθρο..).

www.protothema.gr

Σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί εντύπωση το συγκεκριμένο γεγονός. Δυστυχώς - για το ανθρώπινο είδος - η φύση έχει την μοναδική ικανότητα να αντιδρά σε κάθε αρνητική δράση που δέχεται, πληρώνοντας τον θύτη της σχεδόν με το ίδιο νόμισμα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση και μέσω της τροφικής αλυσίδας (ψάρια), επιστρέφει στον άνθρωπο μία ποσότητα από τους χιλιάδες τόνους πλαστικού που δέχεται, επιβαρύνοντας μακροπρόθεσμα την υγεία του, ακόμα και όσων δεν συμπεριφέρονται στο περιβάλλον με βάναυσο τρόπο.

Το πρόβλημα που υπάρχει σε επίπεδο πολιτείας και ειδικά τοπικής αυτοδιοίκησης όσον αφορά στην αποκομιδή και διαχείριση των απορριμμάτων είναι γνωστό και δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης. Δυστυχώς η καθημερινότητά μας είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο που η χρήση πλαστικών υλικών πολλές φορές καθίσταται αναπόφευκτη. Το ζητούμενο σε αυτή την περίπτωση είναι η διαχείριση του πλαστικού μετά την χρήση του και το που τελικά αυτό θα καταλήξει. Εδώ πλέον τίθεται το ζήτημα της ατομικής ευθύνης, καθώς οι καταναλωτές είναι ο πρώτος κρίκος της αλυσίδας που λέγεται διαχείριση απορριμμάτων. Ο επόμενος κρίκος αφορά στην πολιτεία και ειδικά στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αφορά στην βούληση και την ικανότητά τους για την ύπαρξη όλων των απαραίτητων υποδομών ανακύκλωσης και ασφαλούς μεταφοράς των απορριμμάτων στους κατάλληλους χώρους επεξεργασίας τους. Όλοι μας θα έχουμε διαπιστώσει ότι αυτός ο κρίκος παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα. Προβλήματα, που περισσότερο έχουν να κάνουν με την αδιαφορία ή ανικανότητα των διοικούντων, παρά με τα επί μέρους οικονομικά προβλήματα που χρησιμοποιούνται κατά κόρον ως πρόφαση για την αδυναμία διαχείρισης περιβαλλοντικών θεμάτων. Σε αυτό το σημείο όμως τίθεται το ζήτημα της συλλογικής ευθύνης. Της ευθύνης που έχουμε ως κοινωνία - που έχει τοποθετήσει με την ψήφο της αυτούς τους ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας και λήψης αποφάσεων - να ασκήσει πιέσεις στους διοικούντες και να απαιτήσει από αυτούς να κάνουν ότι είναι απαραίτητο για την ύπαρξη των κατάλληλων υποδομών διαχείρισης των απορριμμάτων και γενικότερα υποδομών προστασίας τους περιβάλλοντος. Είναι ζήτημα πολιτισμού, είναι ζήτημα υγείας και εν γένει της ίδιας μας της ζωής...εκτός και αν κάποιοι δεν αισθάνονται ως κομμάτι της φύσης και έχουν μάθει να λειτουργούν μέσα σε αυτή εντελώς παρασιτικά.