ΤΕΛΟΣ Η ΑΛΙΕΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΠΕΛΑΓΙΚΩΝ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΠΑΡΑΚΤΙΩΝ ΑΛΙΕΩΝ

Τελικά το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης τα κατάφερε. Μετά από κάποια χρόνια που στέρησε τον ερυθρό τόνο από τους παράκτιους αλιείς μειώνοντας στο ελάχιστο τις χορηγούμενες ειδικές άδειες ανά την Ελλάδα, έρχεται τώρα με μια νέα και κατά την άποψή μου προκλητική Υ.Α. να πετάξει - με έμμεσο τρόπο - ένα πολύ μεγάλο μέρος της παράκτιας αλιείας έξω από την διαδικασία αλίευσης και των υπόλοιπων μεγάλων πελαγικών ψαριών (Μακρόπτερος τόνος και Ξιφίας).  Με την  αριθ. 9314/150764/30-12-2013 (ΦΕΚ/3415/Β΄/2013) Κοινή Υπουργική Απόφαση καθορίζονται τα υπόχρεα επαγγελματικά αλιευτικά σκάφη, οι όροι, τα ειδικά δικαιολογητικά και οι διαδικασίες χορήγησης οικονομικής ενίσχυσης, για την αγορά και τοποθέτηση συσκευών πλήρους λειτουργίας, που επιτρέπουν τον αυτόματο εντοπισμό του σκάφους και την αναγνώρισή του από το Σύστημα Παρακολούθησης Σκαφών, μέσω της διαβίβασης του γεωγραφικού του στίγματος. Μεταξύ άλλων λοιπόν, στο άρθρο 1§2 ορίζεται ότι μία κατηγορία υπόχρεων σκαφών είναι τα «ολικού μήκους μικρότερου των 12 μέτρων, στα οποία χορηγείται άδεια αλίευσης μεγάλων πελαγικών ψαριών». Για όποιον γνωρίζει κάποια πράγματα γύρω από το επαγγελματικό αλιευτικό στόλο της χώρας μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος σκαφών θα είναι υποχρεωμένο στο εξής και εφόσον επιθυμεί να ασχοληθεί με την αλιεία μεγάλων πελαγικών, να εγκαταστήσει Δορυφορική Συσκευή Παρακολούθησης! Για να είμαι ειλικρινής όσο εύκολα αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα τοποθέτησης εν λόγω συσκευής στα σκάφη που αλιεύουν στα Διεθνή ύδατα, υπό την έννοια του ελέγχου νομιμότητας της δραστηριότητάς τους και την προστασία των εγχώριων υδάτων σε περιόδους απαγόρευσης, άλλο  τόσο δεν μπορώ να καταλάβω τους λόγους εφαρμογής του συγκεκριμένου μέτρου στα σκάφη κάτω των 12 μέτρων που αλιεύουν αυστηρά εντός των εγχώριων υδάτων και σε ένα τομέα αλιείας που δεν υπόκειται σε απαγορεύσεις αποστάσεων από την ακτή, βάθους κ.λ.π. Και μη βιαστούν κάποιοι να πουν ότι από την στιγμή που επιδοτείται η αγορά της συγκεκριμένης συσκευής δεν είναι και τραγικό για κάποιον παράκτιο αλιέα να την τοποθετήσει εφόσον επιθυμεί διακαώς να αλιεύσει μεγάλα πελαγικά. Η αγορά και τοποθέτηση είναι το λιγότερο. Από εκεί και πέρα υπάρχει μία σειρά εξόδων που αφορούν στην πληρωμή των σχετικών τηλεπικοινωνιακών τελών, την συντήρηση της συσκευής και κατά περίπτωση την επισκευή της, που για την παράκτια αλιεία δεν μπορούν να θεωρηθούν αμελητέα. Πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος αλιέων, σταθμίζοντας οφέλη και ζημιές, δεν θα δεχθεί να μπει στην διαδικασία τοποθέτησης του VMS, κάτι που θα σημάνει τον αυτόματο αποκλεισμό τους από την ''νόμιμη'' αλιεία πελαγικών. 

Όσον αφορά στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, εάν οι ιθύνοντες  νομίζουν ότι με τέτοιου τύπου αποφάσεις προστατεύουν την αλιεία τότε «πλανώνται πλάνην οικτράν». Τέτοιες αποφάσεις, ειδικά σε μια περίοδο που η παράκτια αλιεία περνάει κρίση, το μόνο που κάνουν είναι να ενισχύουν την παράνομη αλιευτική δραστηριότητα, να μεγαλώνουν τον όγκο των αδήλωτων αλιευμάτων που κυκλοφορούν στο εμπόριο και επί της ουσίας να μην παρέχουν απολύτως τίποτα στο κομμάτι που λέγεται αλιευτική διαχείριση.

Βέβαια στην Ελλάδα ζούμε. Δεν μπορώ να έχω και μεγάλες απαιτήσεις στο κομμάτι που λέγεται διαχείριση φυσικού περιβάλλοντος και πόρων!

Μόλις 50 νέα επιβατηγά το 2013!

«Τραγικό αποτύπωμα της κρίσης η οποία πλήττει τη Λέσβο, αφήνουν τα στοιχεία που αφορούν στο πάλαι ποτέ πάθος των Λέσβιων για το Ι.Χ.. Ένα νησί που μόλις πριν από μια δεκαετία έριχνε στο δρόμο ετησίως κοντά 3.000 καινούργια αυτοκίνητα, έφτασε το 2013 να εκδώσει μόλις 50 νέες άδειες κυκλοφορίας για επιβατηγά. Συνολικά, όμως, βάσει των στοιχείων που πήραμε απ’ τη Διεύθυνση Μεταφορών και Επικοινωνιών της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, στο διάστημα της τελευταίας πενταετίας, απ’ το 2009 έως και το 2013, μειώθηκαν όλων των τύπων τα νέα αυτοκίνητα που κυκλοφόρησαν, κατά 80%, παρ’ ότι ισχύει το μέτρο της απόσυρσης, αλλά και το ειδικό καθεστώς για τα αγροτικά, ενώ μειώθηκε σημαντικά και ο αριθμός των νέων αδειών οδήγησης.

Η κρίση μαστίζει όλη την αλυσίδα των οχημάτων, δυσχεραίνοντας όχι μόνο όσους ασχολούνται με την εμπορία τους, αλλά και τα συνεργεία, τα πρατήρια βενζίνης, τις αντιπροσωπείες ανταλλακτικών, ό,τι σχετίζεται με το αυτοκίνητο.» (Βλ. σχετικό άρθρο..).

Με την λέξη «Τραγικό» θα μπορούσα να χαρακτηρίσω μόνο το συγκεκριμένο άρθρο. Ένα άρθρο που στερείται περιβαλλοντικής λογικής, αδυνατεί να λάβει υπόψη οποιασδήποτε φύσεως χωροταξικά δεδομένα και προφανώς θεωρεί ότι η κτήση οχήματος αποτελεί βασικό στοιχείο ευημερίας μιας κοινωνίας. Ενδεχομένως ο συντάκτης του άρθρου να θεωρεί ότι η κάθε οικονομικά εύρωστη οικογένεια της Λέσβου είναι λογικό - αν όχι αναγκαίο - να διαθέτει αριθμό οχημάτων αντίστοιχο προς τα ενήλικα μέλη που την αποτελούν. Βέβαια το γεγονός ότι η πόλη της Μυτιλήνης χωροταξικά αδυνατεί να ικανοποιήσει τόσο μεγάλο αριθμό οχημάτων  με αποτέλεσμα σε αρκετές περιπτώσεις οι κεντρικοί  της δρόμοι να «θυμίζουν Ομόνοια» μοιάζει να μην απασχολεί τον συντάκτη του άρθρου, όπως επίσης και το γεγονός της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης από τους ρύπους. Μάλλον ανήκει και ο ίδιος στην κατηγορία των Ελλήνων που για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τους ακόμα και σε απόσταση 200-300 μέτρων από το σπίτι τους χρησιμοποιούν αυτοκίνητο. Ανήκει σε αυτούς που κατά την βραδινή τους έξοδο προσπαθούν να παρκάρουν σε απόσταση αναπνοής από την ταβέρνα ή το μπαρ, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι ο χώρος στάθμευσης θα είναι κάποιο πεζοδρόμιο, κάποια διάβαση πεζών ή ΑΜΕΑ, κάποια είσοδος ιδιοκτησίας, κ.λ.π. 
Αν λοιπόν η οικονομική κρίση έγινε αιτία περιορισμού της ασύστολης κτήσης και κυκλοφορίας αυτοκινήτων, τότε το  μόνο που μπορώ να πω είναι ''ευτυχώς''. Στο κάτω κάτω της γραφής δεν είναι τραγικό ο μέσος Μυτιληνιός να περιορίσει λίγο το ενεργειακό του αποτύπωμα.
Τέλος,  ας μην υπάρχει τόσο μεγάλη ανησυχία για την επιβίωση του κύκλου των επαγγελματιών που σχετίζονται με την ύπαρξη και κυκλοφορία των οχημάτων. Τα τελευταία χρόνια και παρά την μεγάλη άνοδο των τιμών της βενζίνης, στην Λέσβο έχουν ξεφυτρώσει πολλά καινούρια βενζινάδικα, τα οποία δεν βλέπω να μαστίζονται και ιδιαίτερα από την κρίση, διαφορετικά θα έκλειναν. Τα δε συνεργεία και αντιπροσωπείες αυτοκινήτων βρίσκουν πάντα τον τρόπο να επιβιώνουν ειδικά μέσω της υπερτιμολόγησης των ανταλλακτικών και των παρεχόμενων υπηρεσιών.
Όλα καλά λοιπόν...;