Η υπεραλίευση αδειάζει τη Μεσόγειο

«Κάθε πέρσι και καλύτερα, λένε οι ψαράδες στη Μεσόγειο και στις θάλασσες που βρέχουν την Ελλάδα. Ολοένα και συχνότερα τα δίχτυα ανεβάζουν λιγότερα και μικρότερα ψάρια. Η εικόνα για τις ποσότητες των ψαριών στη Μεσόγειο είναι πολύ ανησυχητική, ζοφερή την είχε χαρακτηρίσει η τελευταία σχετική έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: το 96% τουλάχιστον των βυθόβιων ψαριών της Μεσογείου υπεραλιεύεται, ενώ για τα πελαγικά είδη, όπως η σαρδέλα και ο γαύρος, το αντίστοιχο ποσοστό ξεπερνά το 71%. Δεν πρόκειται φυσικά για πρόχειρες εκτιμήσεις, αλλά για ανάλυση των επιστημονικών γνωμοδοτήσεων σχετικά με την κατάσταση των αποθεμάτων στη Μεσόγειο.
Βιοποικιλότητα
Μάλιστα, όπως δείχνουν τα επιστημονικά στοιχεία η Μεσόγειος αντιμετωπίζει πιο έντονο πρόβλημα από άλλες θαλάσσιες περιοχές, όπου φαίνεται οι πληθυσμοί των ψαριών να ανακάμπτουν μετά τη λήψη ορισμένων μέτρων. Για παράδειγμα, στην περιοχή του Βορειοανατολικού Ατλαντικού, η οποία περιλαμβάνει τη Βαλτική και τη Βόρεια Θάλασσα, η υπεραλίευση μειώθηκε. Από το 86% που ήταν το 2009 (υπεραλιεύονταν τα 30 από τα 35 αποθέματα που είχαν εξεταστεί) έπεσε στο 41% το 2014 (19 από 46 αποθέματα). Την αυξημένη απειλή για τη βιοποικιλότητα των ψαριών στη Μεσόγειο σημειώνει και αντίστοιχη έρευνα της Greenpeace, σύμφωνα με την οποία η υπεραλίευση στη Μεσόγειο και τις ελληνικές θάλασσες φτάνει το 82%, ως μέσο όρο, έναντι 63% των ψαριών στον Ατλαντικό Ωκεανό ...................................

Λύση τα θαλάσσια καταφύγια

Τι θα μπορούσε να γίνει για να ανακοπεί η υπεραλίευση στην Ελλάδα και τη Μεσόγειο, για να αρχίσουν να ανακάμπτουν οι πληθυσμοί των ψαριών; Προφανώς απαιτείται ένα σύνολο μέτρων, η πρόταση όμως για τη δημιουργία θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών, ενός δικτύου θαλάσσιων καταφυγίων, ξεχωρίζει. Σύμφωνα με τον ορισμό της Greenpeace, τα θαλάσσια καταφύγια είναι περιοχές όπου αποκλείεται κάθε χρήση που αφαιρεί κάτι από τη θάλασσα, όπως είναι η αλιεία και η εξόρυξη, καθώς και κάθε δραστηριότητα η οποία απορρίπτει οτιδήποτε σε αυτή. Σε κάποιες πολύ ευαίσθητες περιοχές μπορεί να απαγορεύεται κάθε δραστηριότητα. Σε άλλες μπορεί να επιτρέπεται η χαμηλής έντασης, μη καταστροφική αλιευτική δραστηριότητα, με την προϋπόθεση ότι αυτή θα είναι βιώσιμη και θα είναι προϊόν απόφασης στην οποία θα έχουν πλήρη συμμετοχή οι εμπλεκόμενες τοπικές κοινωνίες.
Η δυνατότητα ανάκαμψης των ιχθυοαποθεμάτων είναι εντυπωσιακή, εάν υπάρχει βέβαια σωστή διαχείριση. Στην περιοχή της Κορσικής, η μέση μάζα των εμπορικών ειδών ψαριών μεγάλωσε περίπου 2,3 φορές μέσα σε διάστημα τεσσάρων χρόνων και 6 φορές σε είκοσι χρόνια. Αντίθετα, στο καταφύγιο της Σαρδηνίας η αύξηση στη μάζα των ψαριών ήταν μόνο 0,2 φορές έπειτα από 10 χρόνια προστασίας. Ερευνα που διεξήχθη απέδωσε τη διαφορά αυτή στο ανεξέλεγκτο παράνομο ψάρεμα στην περιοχή της Σαρδηνίας.» (Βλ. σχετικό άρθρο..).

Δυστυχώς, εάν κάποια στιγμή δημιουργηθούν στην Ελλάδα θαλάσσια καταφύγια, η αποτελεσματικότητά τους θα είναι αντίστοιχη με αυτό της Σαρδηνίας. Δεν μπορούμε να αστυνομεύσουμε την θάλασσα στο κομμάτι της αλιευτικής διαχείρισης και αυτό είναι κάτι που αποδεικνύεται καθημερινά και πιστοποιείται από όλους όσοι δραστηριοποιούνται ενεργά στην αλιεία με οποιονδήποτε τρόπο. Άρα πρωτίστως οφείλουμε να λύσουμε ή να περιορίσουμε το παραπάνω πρόβλημα και στην συνέχεια ας προχωρήσουμε στο ορισμό προστατευόμενων θαλάσσιων περιοχών. Την τρέχουσα περίοδο, αλλά και για πολλά ακόμη χρόνια όχι μόνο δεν ελπίζω σε καλυτέρευση των συνθηκών στην προστασία της θαλάσσιας πανίδας, αλλά αντιθέτως πιστεύω ότι το πρόβλημα θα οξυνθεί λόγω αύξησης της παραβατικότητας των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και προσπαθούν να τα λύσουν μέσω της αλιευτικής δραστηριότητας (επαγγελματικής ή ερασιτεχνικής)...