«Συρματοπλέγμα- τα» στις ελληνικές ακτές βάζει το νέο «υδάτινο κτηματολόγιο», καθώς γεμίζει με κλουβιά ιχθυοκαλλιέργειας πανέμορφες τουριστικές περιοχές, όπως Ιθάκη, Κεφαλονιά, Σύμη, Χάλκη, Πόρο, Λέσβο, Λήμνο, Κάλυμνο, αλλά και κοιτίδες πολιτισμού όπως η Επίδαυρος.
Ετοιμοι να παραιτηθούν είναι δήμαρχος και δημοτικό συμβούλιο του Πόρου, ενώ 12 δήμοι της χώρας θα προσφύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας αν εγκριθούν τελικά οι Περιοχές Οργανωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών (ΠΟΑΥ).»(Βλ. σχετικό άρθρο..).
Μοιάζει να μην έχουν τέλος οι αντιδράσεις απέναντι στο νομοσχέδιο για τις υδατοκαλλιέργειες. Βέβαια ουδείς μπορεί να κατηγορήσει τους αντιδρώντες, ειδικά από την στιγμή που η εγκατάσταση και λειτουργία μίας τέτοιας μονάδας επιδρά θετικά ή αρνητικά σε μία σειρά σημαντικών παραγόντων που έχουν ως κοινό παρονομαστή την οικονομία.
Πρώτος παράγοντας είναι το "περιβάλλον". Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα με το κλείσιμο των ιχθυοκαλλιεργητικών μονάδων στον Πόρο, ύστερα από 7 χρόνια (!) συνεχόμενης παραβατικής συμπεριφοράς. Έχω την αίσθηση ότι εάν οι αρμόδιες υπηρεσίες κάνουν σωστά την δουλειά τους και στην υπόλοιπη Ελλάδα, ενδεχομένως να πρέπει να αφαιρεθούν και άλλες άδειες λειτουργίας παρόμοιων μονάδων, ενώ όπως αναφέρεται σχετικά και στο άρθρο «το μείζον ζήτημα των επιπτώσεων στο περιβάλλον αντιμετωπίζεται τελείως αποσπασματικά, ενώ δεν λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι οι επιβαρυντικές επιδράσεις σε περιοχές μεγάλης συγκέντρωσης μονάδων λειτουργούν "σωρευτικά" επηρεάζοντας ακόμη και το ζωικό κεφάλαιο.»
Ο επόμενος παράγοντας ακούει στο όνομα "τουρισμός". Ουδείς μπορεί να αγνοήσει την σημασία του ειδικά για τις νησιωτικές και παράκτιες περιοχές της χώρας. Ο τόπος και ο τρόπος λειτουργίας μιας ιχθυοκαλλιέργειας μπορεί κατά περίπτωση να προκαλέσει σημαντική αισθητική υποβάθμιση του περιβάλλοντος και ενδεχομένως να επηρεάσει την τουριστική ανάπτυξη και οικονομία μιας περιοχής. Εξάλλου νομίζω ότι σε μια σύγκριση οικονομικών μεγεθών - σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών - ανάμεσα σε τουρισμό και ιχθυοκαλλιέργειες, η πλάστιγγα θα γύρει σαφέστατα υπέρ του πρώτου.
Τελευταίος και καθόλου αμελητέος παράγοντας είναι οι "εξαγωγές". Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο σχετικό άρθρο της η Ελευθεροτυπία «οι θαλάσσιες ιχθυοκαλλιέργειες έχουν εξαγωγικό χαρακτήρα, δεδομένου ότι η παραγωγή τους εξάγεται σε ποσοστό 70%-80%, συμβάλλοντας ουσιαστικά στο ισοζύγιο πληρωμών της χώρας, ενώ τα προϊόντα τους κυριαρχούν στην ευρωπαϊκή αγορά και όχι μόνο».
Μένει λοιπόν να δούμε εάν μπορεί να βρεθεί η κατάλληλη «συνταγή», που θα δέσει αρμονικά το νομοσχέδιο για τις ιχθυοκαλλιέργειες με τους παραπάνω τρεις παράγοντες, ώστε να μεγιστοποιήσει τα οφέλη σε επίπεδο τοπικής και εθνικής οικονομίας και παράλληλα να αμβλύνει τις υπάρχουσες αντιδράσεις.
Μοιάζει να μην έχουν τέλος οι αντιδράσεις απέναντι στο νομοσχέδιο για τις υδατοκαλλιέργειες. Βέβαια ουδείς μπορεί να κατηγορήσει τους αντιδρώντες, ειδικά από την στιγμή που η εγκατάσταση και λειτουργία μίας τέτοιας μονάδας επιδρά θετικά ή αρνητικά σε μία σειρά σημαντικών παραγόντων που έχουν ως κοινό παρονομαστή την οικονομία.
Πρώτος παράγοντας είναι το "περιβάλλον". Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα με το κλείσιμο των ιχθυοκαλλιεργητικών μονάδων στον Πόρο, ύστερα από 7 χρόνια (!) συνεχόμενης παραβατικής συμπεριφοράς. Έχω την αίσθηση ότι εάν οι αρμόδιες υπηρεσίες κάνουν σωστά την δουλειά τους και στην υπόλοιπη Ελλάδα, ενδεχομένως να πρέπει να αφαιρεθούν και άλλες άδειες λειτουργίας παρόμοιων μονάδων, ενώ όπως αναφέρεται σχετικά και στο άρθρο «το μείζον ζήτημα των επιπτώσεων στο περιβάλλον αντιμετωπίζεται τελείως αποσπασματικά, ενώ δεν λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι οι επιβαρυντικές επιδράσεις σε περιοχές μεγάλης συγκέντρωσης μονάδων λειτουργούν "σωρευτικά" επηρεάζοντας ακόμη και το ζωικό κεφάλαιο.»
Ο επόμενος παράγοντας ακούει στο όνομα "τουρισμός". Ουδείς μπορεί να αγνοήσει την σημασία του ειδικά για τις νησιωτικές και παράκτιες περιοχές της χώρας. Ο τόπος και ο τρόπος λειτουργίας μιας ιχθυοκαλλιέργειας μπορεί κατά περίπτωση να προκαλέσει σημαντική αισθητική υποβάθμιση του περιβάλλοντος και ενδεχομένως να επηρεάσει την τουριστική ανάπτυξη και οικονομία μιας περιοχής. Εξάλλου νομίζω ότι σε μια σύγκριση οικονομικών μεγεθών - σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών - ανάμεσα σε τουρισμό και ιχθυοκαλλιέργειες, η πλάστιγγα θα γύρει σαφέστατα υπέρ του πρώτου.
Τελευταίος και καθόλου αμελητέος παράγοντας είναι οι "εξαγωγές". Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο σχετικό άρθρο της η Ελευθεροτυπία «οι θαλάσσιες ιχθυοκαλλιέργειες έχουν εξαγωγικό χαρακτήρα, δεδομένου ότι η παραγωγή τους εξάγεται σε ποσοστό 70%-80%, συμβάλλοντας ουσιαστικά στο ισοζύγιο πληρωμών της χώρας, ενώ τα προϊόντα τους κυριαρχούν στην ευρωπαϊκή αγορά και όχι μόνο».
Μένει λοιπόν να δούμε εάν μπορεί να βρεθεί η κατάλληλη «συνταγή», που θα δέσει αρμονικά το νομοσχέδιο για τις ιχθυοκαλλιέργειες με τους παραπάνω τρεις παράγοντες, ώστε να μεγιστοποιήσει τα οφέλη σε επίπεδο τοπικής και εθνικής οικονομίας και παράλληλα να αμβλύνει τις υπάρχουσες αντιδράσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου