«Ένα πρώτο αλλά και σημαντικό βήμα σημειώθηκε από την Επιτροπή Αλιείας του Ευρωκοινοβουλίου, με αρκετά όμως ακόμη να απομένουν προτού μιλήσουμε για την ολοκλήρωση της διαδρομής προς μια βιώσιμη αλιεία.
Δεδομένου ότι 75% των ιχθυαποθεμάτων στη Μεσόγειο θεωρείται υπεραλιευμένο,
η ψηφοφορία της 19ης Δεκεμβρίου στην Επιτροπή Αλιείας του
Ευρωκοινοβουλίου αναφορικά με την αναθεώρηση της Κοινής Αλιευτικής
Πολιτικής ήταν καθοριστική. Τα μεσογειακά γραφεία του WWF εκφράζουν την
ικανοποίησή τους για μια σειρά από θέματα που είναι κρίσιμα για τη
βιώσιμη αλιεία της περιοχής, αλλά και αποφάσεις που αν ψηφιστούν στην
Ολομέλεια στις αρχές του 2013, θα έχουν άμεσα θετικά αποτελέσματα για τη
Μεσόγειο.
Βάσει της ψηφοφορίας, θα εφαρμοστούν μέτρα διαχείρισης για όλα τα ευρωπαϊκά (και άρα και μεσογειακά) ιχθυαποθέματα,
τα οποία και θα εξασφαλίσουν την ανάκαμψή τους πάνω από τα επίπεδα της
Μέγιστης Βιώσιμης Απόδοσης*, το αργότερο μέχρι το 2020. H Επιτροπή
επίσης υιοθέτησε την τροποποίηση, που υποχρεώνει τα κράτη μέλη της
Ευρωπαϊκής Ένωσης να υλοποιήσουν πολυετή σχέδια για όλα τα ιχθυαποθέματα
μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια, οπότε και θα είναι σε ισχύ η
αναθεωρημένη Κοινή Αλιευτική Πολιτική.» (Βλ. σχετικό άρθρο..).
Το θέμα δεν είναι απλώς η ψήφιση και υιοθέτηση μέτρων που αφορούν στην βιώσιμη αλιεία, αλλά το ποιος ή ποιοι θα κληθούν να εξασφαλίσουν την τήρηση των μέτρων αυτών στη χώρα μας. Η μέχρι σήμερα πορεία της Ελλάδας στον τομέα της περιβαλλοντικής προστασίας και ειδικά της διαχείρισης των θαλάσσιων πόρων έχει αποδείξει ότι υπάρχουν σοβαρότατες αδυναμίες - για να μην πω αδιαφορία - στους τομείς της κατανόησης, υιοθέτησης, ενσωμάτωσης και εφαρμογής της κοινοτικής αλιευτικής νομοθεσίας. Από το επίπεδο λήψης αποφάσεων, που αφορά στην Διεύθυνση Θαλάσσιας Αλιείας του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, μέχρι τον τομέα ελέγχου εφαρμογής της νομοθεσίας, που επωμίζεται κυρίως το Λιμενικό Σώμα, η κατάσταση είναι πολλές φορές τραγική. Αναδεικνύει δε ένα μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και αφορά στην στελέχωση των Υπηρεσιών του με προσωπικό το οποίο αδυνατεί ή δεν εκπαιδεύεται κατάλληλα ώστε να αντεπεξέλθει στις ευθύνες που απορρέουν από την θέση που κατέχει.
Εν πάσει περιπτώσει, στην Ελλάδα της κρίσης και του χαμηλού πλέον βιοτικού επιπέδου δεν ευελπιστώ σε τίποτα περισσότερο από μια απλή υιοθέτηση κανόνων και αντίστοιχη πλημμελή εφαρμογή τους. Δυστυχώς όταν σε μια κοινωνία οι κανόνες οικονομικής ανάπτυξης υποσκελίζονται από κανόνες οικονομικής επιβίωσης, τότε οι προτεραιότητες αλλάζουν και συνήθως αυτό γίνεται εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος και των πόρων (βλ. το παράδειγμα με την ραγδαία αύξηση κατανάλωσης ξυλείας για θέρμανση και την αντίστοιχη επιβάρυνση του περιβάλλοντος ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου