«Σήμερα η ιστορία της χώρας κάνει μία στροφή σε ολισθηρό έδαφος. Η τελική λύση θα ανακοινωθεί ως ετυμηγορία, με ελάχιστα περιθώρια διαπραγμάτευσης που δεν αφήνουν χώρο ούτε για τα προσχήματα. Θα ήταν λάθος να αναζητείς το δίκαιο και το άδικο, το ηθικό και το ανήθικο. Είναι έννοιες που, απλώς, δεν υφίστανται κάτω από τις οπλές θυμωμένων βούβαλων. Επίσης όλοι γνωρίζουμε πως, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, οι εναλλακτικές λύσεις βρίσκονται στις παρυφές του ανέφικτου και σίγουρα εντός των ορίων της γραφικότητας. Αν σήμερα καλείς τον Παπανδρέου να φύγει από το τραπέζι της διαπραγμάτευσης, πρέπει και να του υποδείξεις που να πάει και πόσα λεφτά θα φέρει πίσω. Δεν είναι, απλώς, ωμό. Είναι η αλήθεια.» (Βλ. σχετικό άρθρο..).
Θα κάνω μία εξαίρεση σήμερα ως προς την θεματολογία του blog, αλλά νομίζω ότι η κρίσιμη περίοδος που βιώνουμε ως χώρα μας οδηγεί προς αυτή την κατεύθυνση, ανεξαρτήτως των προσωπικών ενδιαφερόντων του καθενός μας. Ούτως ή άλλως το συγκεκριμένο θέμα που αναπτύσσεται μόνο άσχετο δεν είναι με το περιβάλλον, το οποίο αποτελεί από τα σημαντικότερα κομμάτια της ευρύτερης κοινωνικοοικονομικής μας ζωής και επηρεάζεται έμμεσα ή άμεσα από αποφάσεις και δράσεις πολιτών και πολιτικών.
Το ζήτημα του «..να μην αφήσουμε τίποτα όρθιο..», εύχομαι να μην παρερμηνευθεί, καθώς ο καθένας μπορεί βάσει πνευματικού επιπέδου και ψυχικής ισορροπίας να δώσει διαφορετικές ερμηνείες. Αυτό που αποκομίζω εγώ από την πλειοψηφία όλων αυτών που βγαίνουν με περισσή ευκολία στους δρόμους είναι ότι απλώς πόνεσαν από την απώλεια συγκεκριμένου κοινωνικοοικονομικού status. Θεωρούν ότι έχασαν μία βασική τους σταθερά, λες και ο κόσμος που ζούμε είναι δομημένος πάνω σε σταθερές που δεν μπορεί να τις κλονίσει ή να τις ανατρέψει κανένας αστάθμητος παράγοντας. Βγαίνουν στον δρόμο φωνάζοντας – συνήθως χωρίς επιχειρηματολογία ή ουσιώδη αντίλογο - για να ανατρέψουν τις υπάρχουσες και να σταματήσουν τις επερχόμενες μεταβολές στην κοινωνικοοικονομική ζωή του τόπου, λες και οι ίδιοι είναι άμοιροι ευθυνών. Στα δύσκολα οι έλληνες συνηθίζουμε να παθαίνουμε κρίσεις μνήμης ενώ ταυτόχρονα ξεχνάμε την λέξη «αυτοκριτική». Ναι μιλάω για την αυτοκριτική που αρνείται να κάνει ο κάθε βολεμένος δημόσιος υπάλληλος που βρέθηκε σε συγκεκριμένη θέση μέσα από «αξιοκρατικές» μικροπολιτικές διαδικασίες, ο κάθε βολεμένος μεγαλοαγρότης που μετέτρεπε επί δεκαετίες τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις σε ακίνητα και πολυτελή αυτοκίνητα, ο κάθε ελεύθερος επαγγελματίας που έκλεβε ασύστολα την εφορία παρουσιάζοντας εισοδήματα «πείνας», ο κάθε μεγαλοδικηγόρος, γιατρός, κλπ, κλπ, κλπ, ….ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Συμφωνώ ότι η κρίση που βιώνουμε πρέπει να μετατραπεί σε ευκαιρία για ανασύσταση του κράτους. Πρωτίστως όμως οφείλουμε να αλλάξουμε εμείς. Οφείλουμε να απαλλαγούμε από την μέχρι σήμερα κακή μας νοοτροπία, να έχουμε ουσιώδη λόγο και προτάσεις και να θέσουμε ουσιαστικούς και βιώσιμους στόχους βασισμένους στις πραγματικές μας ανάγκες. Εάν εμείς αποφασίσουμε να βάλουμε τον θεμέλιο λίθο αλλαγής της κοινωνίας μας, η πολιτική και οι πολιτικοί θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν.
Νομίζω ότι εδώ που έχουμε φτάσει αυτή η επιλογή αποτελεί μονόδρομο που είτε θα τον χαράξουμε εμείς είτε θα μας τον στρώσουν άλλοι…και σίγουρα όχι με άνθη.
Θα κάνω μία εξαίρεση σήμερα ως προς την θεματολογία του blog, αλλά νομίζω ότι η κρίσιμη περίοδος που βιώνουμε ως χώρα μας οδηγεί προς αυτή την κατεύθυνση, ανεξαρτήτως των προσωπικών ενδιαφερόντων του καθενός μας. Ούτως ή άλλως το συγκεκριμένο θέμα που αναπτύσσεται μόνο άσχετο δεν είναι με το περιβάλλον, το οποίο αποτελεί από τα σημαντικότερα κομμάτια της ευρύτερης κοινωνικοοικονομικής μας ζωής και επηρεάζεται έμμεσα ή άμεσα από αποφάσεις και δράσεις πολιτών και πολιτικών.
Το ζήτημα του «..να μην αφήσουμε τίποτα όρθιο..», εύχομαι να μην παρερμηνευθεί, καθώς ο καθένας μπορεί βάσει πνευματικού επιπέδου και ψυχικής ισορροπίας να δώσει διαφορετικές ερμηνείες. Αυτό που αποκομίζω εγώ από την πλειοψηφία όλων αυτών που βγαίνουν με περισσή ευκολία στους δρόμους είναι ότι απλώς πόνεσαν από την απώλεια συγκεκριμένου κοινωνικοοικονομικού status. Θεωρούν ότι έχασαν μία βασική τους σταθερά, λες και ο κόσμος που ζούμε είναι δομημένος πάνω σε σταθερές που δεν μπορεί να τις κλονίσει ή να τις ανατρέψει κανένας αστάθμητος παράγοντας. Βγαίνουν στον δρόμο φωνάζοντας – συνήθως χωρίς επιχειρηματολογία ή ουσιώδη αντίλογο - για να ανατρέψουν τις υπάρχουσες και να σταματήσουν τις επερχόμενες μεταβολές στην κοινωνικοοικονομική ζωή του τόπου, λες και οι ίδιοι είναι άμοιροι ευθυνών. Στα δύσκολα οι έλληνες συνηθίζουμε να παθαίνουμε κρίσεις μνήμης ενώ ταυτόχρονα ξεχνάμε την λέξη «αυτοκριτική». Ναι μιλάω για την αυτοκριτική που αρνείται να κάνει ο κάθε βολεμένος δημόσιος υπάλληλος που βρέθηκε σε συγκεκριμένη θέση μέσα από «αξιοκρατικές» μικροπολιτικές διαδικασίες, ο κάθε βολεμένος μεγαλοαγρότης που μετέτρεπε επί δεκαετίες τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις σε ακίνητα και πολυτελή αυτοκίνητα, ο κάθε ελεύθερος επαγγελματίας που έκλεβε ασύστολα την εφορία παρουσιάζοντας εισοδήματα «πείνας», ο κάθε μεγαλοδικηγόρος, γιατρός, κλπ, κλπ, κλπ, ….ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Συμφωνώ ότι η κρίση που βιώνουμε πρέπει να μετατραπεί σε ευκαιρία για ανασύσταση του κράτους. Πρωτίστως όμως οφείλουμε να αλλάξουμε εμείς. Οφείλουμε να απαλλαγούμε από την μέχρι σήμερα κακή μας νοοτροπία, να έχουμε ουσιώδη λόγο και προτάσεις και να θέσουμε ουσιαστικούς και βιώσιμους στόχους βασισμένους στις πραγματικές μας ανάγκες. Εάν εμείς αποφασίσουμε να βάλουμε τον θεμέλιο λίθο αλλαγής της κοινωνίας μας, η πολιτική και οι πολιτικοί θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν.
Νομίζω ότι εδώ που έχουμε φτάσει αυτή η επιλογή αποτελεί μονόδρομο που είτε θα τον χαράξουμε εμείς είτε θα μας τον στρώσουν άλλοι…και σίγουρα όχι με άνθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου