«Οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί ψαριών στη Μεσόγειο απαντώνται σε θαλάσσιες περιοχές της Ισπανίας και της Ιταλίας, ενώ τα νερά της Ελλάδας και της Τουρκίας είναι σχεδόν νεκρά, αναφέρει διεθνής ερευνητική ομάδα, σε μια μελέτη που έχει σημασία για τη βιωσιμότητα των ιχθυαποθεμάτων.» (Βλ. σχετικό άρθρο..).
Η συγκεκριμένη μελέτη έρχεται να αποδείξει για μία ακόμη φορά την αρνητική επίδραση της ανθρώπινης δραστηριότητας στο φυσικό περιβάλλον και στην συγκεκριμένη περίπτωση στην θαλάσσια πανίδα. Η ρύπανση, η υπεραλίευση, η καταστροφή ενδιαιτημάτων και σε μεγάλο βαθμό η κλιματική αλλαγή, προέρχονται από δικές μας δραστηριότητες.
Επίσης όπως αναφέρεται στο άρθρο «οι υψηλότερες βιομάζες ιχθύων εντοπίστηκαν σε θαλάσσια καταφύγια έξω από την Ισπανία και την Ιταλία», κάτι που ενδεχομένως σημαίνει ότι σε άλλες περιοχές των ίδιων κρατών, η κατάσταση δεν ήταν καλή.
Ένα ακόμη σημείο που θίγει η εν λόγω μελέτη είναι ότι «...ο σημαντικότερος προγνωστικός δείκτης για τη βιομάζα των ιχθύων σε οποιαδήποτε περιοχή ήταν το επίπεδο νομικής προστασίας». Νομίζω ότι στην χώρα μας, η θεωρητική πλευρά της νομικής προστασίας του θαλασσίου περιβάλλοντος βρίσκεται σε ένα μέτριο ή και κάποιες φορές καλό επίπεδο λόγω και των ισχυόντων Ευρωπαϊκών Κανονισμών. Όσον όμως αφορά στην πρακτική πλευρά (εφαρμογή και έλεγχος), υστερούμε πάρα πολύ και αυτό είναι κάτι που αποτυπώνεται σε όλες τις μελέτες που γίνονται και αφορούν το θαλάσσιο περιβάλλον της χώρας μας, αλλά πλέον αποτυπώνεται και στην μειωμένη αλιευτική παραγωγή των ψαράδων της παράκτιας αλιείας (και όχι μόνο).
Πραγματικά χαίρομαι που μέσω της συγκεκριμένης μελέτης αποδεικνύεται ότι στις προστατευόμενες περιοχές όπου απαγορεύεται πλήρως η αλιευτική δραστηριότητα η ανάκαμψη των πληθυσμών των ψαριών είναι υψηλότατη, ενώ αντίθετα κάτι ανάλογο δεν παρατηρείται στις «προστατευόμενες» περιοχές όπου επιτρέπονται συγκεκριμένες μορφές αλιείας. Ελπίζω οι ιθύνοντες συγκεκριμένης Μ.Κ.Ο. να διάβασαν τα παραπάνω, παρόλο που δεν συμβαδίζουν με τους δικούς τους σχεδιασμούς για τα θαλάσσια καταφύγια. Πιστεύω ότι υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργηθεί δίκτυο απολύτως προστατευμένων θαλασσίων περιοχών δίχως να θιγεί κανένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των πολιτών που δραστηριοποιούνται στο θαλάσσιο περιβάλλον. Θέληση, σωστές επιστημονικές μελέτες και απουσία εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων αποτελούν την «μυστική» συνταγή επιτυχίας.
Πάντως στην Ελλάδα δεν μπορούμε να ευελπιστούμε σε αλλαγή των δεδομένων εάν δεν αλλάξουμε νοοτροπία. Πρωτίστως οφείλουμε να αλλάξουμε νοοτροπία εμείς, ως πολίτες αυτής της χώρας και να θέσουμε τις νέες βάσεις λειτουργίας της κοινωνίας μας. Σε αντίθετη περίπτωση μπορούμε να μείνουμε άπρακτοι και κρυμμένοι στο καβούκι μας, περιμένοντας τους γνωστούς 300 - στους οποίους βεβαίως εμείς παραχωρούμε νόμιμα την εξουσία - να καθορίζουν την καθημερινότητά μας, να εξυπηρετούν τα μικροσυμφέροντά μας και όταν πλέον η κατάσταση φτάνει σε αδιέξοδο να τους «αφορίζουμε», αποποιούμενοι τις δικές μας ευθύνες.
Η συγκεκριμένη μελέτη έρχεται να αποδείξει για μία ακόμη φορά την αρνητική επίδραση της ανθρώπινης δραστηριότητας στο φυσικό περιβάλλον και στην συγκεκριμένη περίπτωση στην θαλάσσια πανίδα. Η ρύπανση, η υπεραλίευση, η καταστροφή ενδιαιτημάτων και σε μεγάλο βαθμό η κλιματική αλλαγή, προέρχονται από δικές μας δραστηριότητες.
Επίσης όπως αναφέρεται στο άρθρο «οι υψηλότερες βιομάζες ιχθύων εντοπίστηκαν σε θαλάσσια καταφύγια έξω από την Ισπανία και την Ιταλία», κάτι που ενδεχομένως σημαίνει ότι σε άλλες περιοχές των ίδιων κρατών, η κατάσταση δεν ήταν καλή.
Ένα ακόμη σημείο που θίγει η εν λόγω μελέτη είναι ότι «...ο σημαντικότερος προγνωστικός δείκτης για τη βιομάζα των ιχθύων σε οποιαδήποτε περιοχή ήταν το επίπεδο νομικής προστασίας». Νομίζω ότι στην χώρα μας, η θεωρητική πλευρά της νομικής προστασίας του θαλασσίου περιβάλλοντος βρίσκεται σε ένα μέτριο ή και κάποιες φορές καλό επίπεδο λόγω και των ισχυόντων Ευρωπαϊκών Κανονισμών. Όσον όμως αφορά στην πρακτική πλευρά (εφαρμογή και έλεγχος), υστερούμε πάρα πολύ και αυτό είναι κάτι που αποτυπώνεται σε όλες τις μελέτες που γίνονται και αφορούν το θαλάσσιο περιβάλλον της χώρας μας, αλλά πλέον αποτυπώνεται και στην μειωμένη αλιευτική παραγωγή των ψαράδων της παράκτιας αλιείας (και όχι μόνο).
Πραγματικά χαίρομαι που μέσω της συγκεκριμένης μελέτης αποδεικνύεται ότι στις προστατευόμενες περιοχές όπου απαγορεύεται πλήρως η αλιευτική δραστηριότητα η ανάκαμψη των πληθυσμών των ψαριών είναι υψηλότατη, ενώ αντίθετα κάτι ανάλογο δεν παρατηρείται στις «προστατευόμενες» περιοχές όπου επιτρέπονται συγκεκριμένες μορφές αλιείας. Ελπίζω οι ιθύνοντες συγκεκριμένης Μ.Κ.Ο. να διάβασαν τα παραπάνω, παρόλο που δεν συμβαδίζουν με τους δικούς τους σχεδιασμούς για τα θαλάσσια καταφύγια. Πιστεύω ότι υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργηθεί δίκτυο απολύτως προστατευμένων θαλασσίων περιοχών δίχως να θιγεί κανένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των πολιτών που δραστηριοποιούνται στο θαλάσσιο περιβάλλον. Θέληση, σωστές επιστημονικές μελέτες και απουσία εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων αποτελούν την «μυστική» συνταγή επιτυχίας.
Πάντως στην Ελλάδα δεν μπορούμε να ευελπιστούμε σε αλλαγή των δεδομένων εάν δεν αλλάξουμε νοοτροπία. Πρωτίστως οφείλουμε να αλλάξουμε νοοτροπία εμείς, ως πολίτες αυτής της χώρας και να θέσουμε τις νέες βάσεις λειτουργίας της κοινωνίας μας. Σε αντίθετη περίπτωση μπορούμε να μείνουμε άπρακτοι και κρυμμένοι στο καβούκι μας, περιμένοντας τους γνωστούς 300 - στους οποίους βεβαίως εμείς παραχωρούμε νόμιμα την εξουσία - να καθορίζουν την καθημερινότητά μας, να εξυπηρετούν τα μικροσυμφέροντά μας και όταν πλέον η κατάσταση φτάνει σε αδιέξοδο να τους «αφορίζουμε», αποποιούμενοι τις δικές μας ευθύνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου