Το δικαίωμα στην πολιτική ανυπακοή

«Η οργή και ο θυμός, στις μέρες μας, περισσεύει. Ομάδες αναλαμβάνουν δράση προχωρώντας σε ενέργειες πολιτικής ανυπακοής για την υπεράσπιση αυτονόητων δικαιωμάτων ή προνομίων που κινδυνεύουν να χαθούν.

Υπάρχει όμως και η πολιτική ανυπακοή που έρχεται να αναδείξει την ανάγκη προστασίας ενός κοινού αγαθού, όπως είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα ή το περιβάλλον.» (Βλ. σχετικά..).

Δεν νομίζω ότι υπάρχει νοήμων άνθρωπος που δεν πιστεύει στην υπεράσπιση αυτονόητων δικαιωμάτων και προνομίων, πολλά εκ των οποίων έχουν διεκδικηθεί και κατακτηθεί σε βάθος χρόνου και μέσα από κοινωνικούς αγώνες. Κατά την διάρκεια της τελευταίας διετίας όμως, βιώνοντας την όλη κοινωνική ταραχή που προήλθε εξαιτίας της κρίσης, άρχισα να αναρωτιέμαι για το τι ακριβώς θεωρεί ο Έλληνας ως αυτονόητο στην καθημερινότητά του. Ειδικά δε αυτά που θεωρούσε - και σε μεγάλο βαθμό θεωρεί ακόμα - ως αυτονόητα στο κομμάτι της οικονομίας, αποτελούν και έναν από τους βασικότερους λόγους που έχει οδηγηθεί η χώρα μας στην σημερινή κατάσταση. Η φοροδιαφυγή είχε λάβει την μορφή καθολικού εθιμοτυπικού δικαίου, σε σημείο που αυτοί που αποτελούσαν εξαίρεση στον κανόνα να είναι «δακτυλοδεικτούμενοι». Παρεξηγήσαμε την έννοια  του δικαιώματος και ξεχάσαμε την  σημασία της υποχρέωσης. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθώ και σε άλλους τομείς της κοινωνικοοικονομικής μας ζωής για να αποδείξω το που ήμασταν λάθος ως κοινωνία, εξάλλου το θέμα έχει υπεραναλυθεί κατά την διάρκεια των δύο τελευταίων ετών.

Σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητώ τις προθέσεις της greenpeace αναφορικά με την προστασία του περιβάλλοντος και στην συγκεκριμένη περίπτωση του θαλασσίου. Όταν όμως καλείσαι να υπερασπιστείς ένα τόσο ευαίσθητο τομέα όπως το περιβάλλον, οφείλεις να έχεις επιστημονικά τεκμηριωμένα επιχειρήματα, να είσαι αντικειμενικός, δίκαιος και σίγουρα να μην διαθέτεις μονοδιάστατες απόψεις. Η εμμονή της οργάνωσης με τα θαλάσσια καταφύγια, η στοχοποίηση της μέσης αλιείας και ειδικά των Μηχανοτρατών ως των μοναδικών υπεύθυνων για την καταστροφή της θαλάσσιας πανίδας και η με έμμεσο τρόπο «αγιοποίηση» των παράκτιων αλιέων, είναι μονοδιάστατη, άδικη και σαφέστατα στερείται αντικειμενικότητας. Το λιγότερο που οφείλει (έχει υποχρέωση), να κάνει είναι να αλλάξει ρότα στην αντιμετώπιση του όλου ζητήματος και να προσπαθήσει να κάνει τον «εχθρό» σύμμαχο στον αγώνα για βιώσιμη αλιεία και προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος. Με αυτό τον τρόπο, το δικαίωμα στην πολιτική ανυπακοή, που υπερασπίζεται η οργάνωση, θα αποκτήσει ουσιώδες νόημα.