Καρέτα-καρέτα: η Κομισιόν πιέζει την Ελλάδα για μέτρα προστασίας στον Κυπαρισσιακό Κόλπο

«Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ασκεί πιέσεις στη χώρα μας για την προστασία της καρέττα-καρέττα στον Κυπαρισσιακό Κόλπο

Αιτιολογημένη γνώμη απέστειλε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τέλος Σεπτεμβρίου στην Ελλάδα και με περιθώριο δύο μήνες για να απαντήσει.

—Εν τω μεταξύ η κατάσταση έχει ως εξής:

Οι συνεχείς και άμεσες ενέργειες τόσο των περιβαλλοντικών οργανώσεων, όπως του MEDASSET, όσο και ευαισθητοποιημένων πολιτών απέδωσαν καρπούς και η δόμηση των 50 πολυτελών κατοικιών κατά μήκος των παραλιών ωοτοκίας στο Νότιο Κυπαρισσιακό Κόλπο που ξεκίνησε με τη διάνοιξη πέντε κάθετων προς την παραλία δρόμων, έχει προς το παρόν ανασταλεί.» (Βλ. σχετικό άρθρο..).

Τελικά η αίσθηση που μου δημιουργείται είναι ότι στη χώρα μας η περιβαλλοντική ευαισθησία - πλην ελαχίστων περιπτώσεων - δεν καλλιεργείται αλλά επιβάλλεται. Στην πλειονότητα των προβλημάτων που αφορούν στην προστασία του περιβάλλοντος συνήθως από πίσω  κρύβεται η κρατική αναλγησία και η αδιαφορία μιας πολύ μεγάλης μερίδας - για να μην πω της πλειοψηφίας - Ελλήνων, που πάντα δίνουν προτεραιότητα στην διασφάλιση των κοινωνικοοικονομικών τους συμφερόντων, τα οποία όλως τυχαίως(;) έρχονται μονίμως σε σύγκρουση με την περιβαλλοντική προστασία. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε σημαντική πρόοδος στους τομείς της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και  ευαισθητοποίησης, εντούτοις υπάρχουν ακόμα στους Έλληνες βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις που σχετίζονται με την άνευ όρων προώθηση και εξασφάλιση των ατομικών τους συμφερόντων, εις βάρος τόσο του φυσικού περιβάλλοντος όσο και των συμφερόντων των ίδιων τους των συμπολιτών και εν τέλει και των δικών τους. Μάλιστα έχω την εντύπωση ότι κατά την διάρκεια της τελευταίας τριετίας, αυτού του τύπου οι αντιλήψεις αντί να φθίνουν, μάλλον ενισχύονται περισσότερο καθώς πλέον λόγω της κρίσης, σε πολύ μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας υπάρχει αισθητά ενισχυμένο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης (επιβίωσης), το οποίο αναμενόμενα υποσκελίζει και θέτει σε δεύτερη μοίρα άλλους παράγοντες όπως π.χ. το περιβάλλον.

Όπως λοιπόν και στην περίπτωση του Κυπαρισσιακού κόλπου οι μόνοι που έμειναν να αντιδρούν είναι οι Μ.Κ.Ο. και κάποιες ομάδες ευαισθητοποιημένων πολιτών, έτσι και σε άλλους τομείς προστασίας της ελληνικής πανίδας και χλωρίδας πάλι οι ίδιοι τρέχουν να προλάβουν τα όποια κακώς κείμενα και να περισώσουν ότι μπορούν από την ελληνική φύση. Είναι κρίμα, την ίδια στιγμή που αποδεχόμαστε, υιοθετούμε και θέτουμε σε ισχύ Κοινοτικό και Διεθνές δίκαιο προστασίας της φύσης, να μην είμαστε σε θέση να πράξουμε τα αυτονόητα χωρίς τον μπαμπούλα (Βλ. Ε.Ε.) και τον «απαραίτητο» βούρδουλα (βλ. πρόστιμα).

Πραγματικά εύχομαι να μην χρειαστεί να οπισθοδρομήσουμε ως κράτος τόσο πολύ για να καταλάβουμε το μέγεθος της απώλειας των κεκτημένων μας, αλλά και της σωρείας των λαθών που κάναμε μετά την μεταπολίτευση. Σε διαφορετική περίπτωση θα είναι αδύνατον να προλάβουμε τις όποιες εξελίξεις στο παγκόσμιο στερέωμα και το τίμημα θα το πληρώσουν σε πολύ μεγάλο βαθμό οι επόμενες γενιές.