''Οι Μηχανότρατες της μικροπολιτικής αδιαφορίας. Μέρος 2ο.''

Δυστυχώς μόλις ένα χρόνο μετά την ανάρτησή μου με τίτλο ΄΄Οι Μηχανότρατες της Μικροπολιτικής αδιαφορίας``, βρισκόμαστε ξανά στο ίδιο έργο θεατές. Η κωμωδία με τίτλο ΄΄ειδική άδεια απόπλου για αλιεία στα Διεθνή ύδατα``, είχε προφανώς μεγάλη επιτυχία την προηγούμενη χρονιά και έτσι οι συντελεστές της αποφάσισαν για την συνέχειά της. Πρωταγωνιστές συνεχίζουν να παραμένουν οι ιδιοκτήτες των Μηχανοτρατών και βεβαίως κάποιοι  εκλεκτοί Περιφερειάρχες της χώρας. Αυτή την φορά όμως, για να υπάρχει μεγαλύτερο σασπένς και να κρατηθεί ζωντανό το ενδιαφέρον των θεατών, αποφασίστηκε ότι πρέπει να δοθεί και  δεύτερος ρόλος, να υπάρχει guest star, ενώ  οι κομπάρσοι της κωμωδίας παραμένουν σταθεροί. 

Αυτή λοιπόν τη φορά ο σεναριογράφος αποφάσισε ότι το «θεάρεστο» έργο των πρωταγωνιστών δεν θα ήταν τόσο εύκολο και θα έπρεπε να ξεπεραστούν κάποια εμπόδια. Έρχεται λοιπόν το Υπουργείο Ανάπτυξης Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας/Δ/νση Αλιείας και με σχετικό του έγγραφο προσπαθεί να βάλει «τρικλοποδιές» στους Περιφερειάρχες. Το εν λόγω έγγραφο αναφέρει  μεταξύ άλλων ότι «η επέκταση της αλιευτικής περιόδου των Μηχανοτρατών κατά τους θερινούς μήνες θα είχε δυσμενείς επιπτώσεις στα αποθέματα συγκεκριμένων ειδών και ενδεχομένως θα έπρεπε να ληφθούν αντισταθμιστικά μέτρα περιορισμού την νόμιμης αλιευτικής περιόδου των συγκεκριμένων σκαφών που είναι από 01/10 ως 31/05 εκάστου έτους». Γίνεται λοιπόν μια προσπάθεια να ξυπνήσει η όποια περιβαλλοντική ευαισθησία υπάρχει (;) στους τοπικούς άρχοντες, ενώ από την άλλη μεριά εκτοξεύεται μία έμμεση απειλή προς τους ιδιοκτήτες Μηχανοτρατών για ενδεχόμενη συρρίκνωση του επιτρεπόμενου χρόνου αλίευσης στα χωρικά μας ύδατα. Δυστυχώς όμως το Υπουργείο υπέπεσε σε ένα σοβαρό «ατόπημα». Δρώντας περισσότερο ως ένας νέος Πόντιος Πιλάτος και λιγότερο ως όργανο της Κεντρικής Κρατικής διοίκησης, με το έγγραφο (συμβουλευτικού χαρακτήρα), που απέστειλε στις Περιφέρειες της χώρας τους αφήνει το περιθώριο να ενεργήσουν κατά την κρίση τους, αφού δεν παρέχει καμία νομική δέσμευση!!! Χρειάζεται να αναφέρω αναλυτικά ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Μέχρι στιγμής στη Λέσβο υπάρχουν τέσσερις εκδοθείσες άδειες  για τα διεθνή και έπεται συνέχεια. Το ίδιο βεβαίως συμβαίνει και σε άλλες Περιφέρειες της χώρας.

Και ενώ κανείς θα περίμενε ότι και για φέτος ολοκληρώθηκε το μικροπολιτικό έργο κάποιων τοπικών αρχόντων χωρίς προβλήματα, έρχεται η Πανελλήνια Ένωση Πλοιοκτητών Μέσης Αλιείας (ΠΕΠΜΑ)  και με σχετικό εξώδικο έγγραφό της στρέφεται εναντίον των Περιφερειαρχών της χώρας που έχουν εκδώσει άδειες απόπλου για τα διεθνή.  Μάλιστα τους απειλεί ότι εάν δεν προβούν σε ανάκληση των ήδη εκδοθέντων αδειών, θα κινηθεί εναντίον τους νομικά. Διαβάζοντας βέβαια κάποιος το σχετικό έγγραφο  αντιλαμβάνεται  ότι δεν απέκτησαν ξαφνικά στην ΠΕΠΜΑ οικολογικές ευαισθησίες. Eντός του κειμένου μνημονεύονται έγγραφα του ΕΛΚΕΘΕ που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση των ιχθυαποθεμάτων στο Αιγαίο, έγγραφο της Διεύθυνσης Ελέγχου Αλιείας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη αναφορικά με την συχνότητα δραστηριοποίησης των Μηχανοτρατών σε συγκεκριμένα αλιευτικά πεδία, το προαναφερθέν έγγραφο του ΥΠΑΑΝ, καθώς και σχετικοί εθνικοί και κοινοτικοί Kανονισμοί. Παρόλα αυτά η βασική τους μέριμνα δεν αφορά καθαρά στην προστασία των ιχθυαποθεμάτων - αν και αυτός θα έπρεπε να είναι ο βασικός στόχος -  αλλά περισσότερο σχετίζεται με την προληπτική δράση απέναντι στο ενδεχόμενο μείωσης της αλιευτικής προσπάθειας των Μηχανοτρατών μέσω του περιορισμού της χρονικής διάρκειας δραστηριοποίησής τους στα πλαίσια εφαρμογής του άρθρου 19 του Καν. (ΕΚ) 1967/2006 «Σχέδια διαχείρισης για ορισμένους τύπους αλιείας σε χωρικά ύδατα». Το ποιός θα κληθεί να θεσπίσει τέτοιου είδους απαγόρευση είναι άγνωστο, αλλά όσο παραμένουμε ακόμα μέλος της ΕΕ υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο η «καρπαζιά» να έχει Ευρωπαϊκό χαρακτήρα, όπως εκείνη για την ελάχιστη απόσταση του 1,5 ν.μ. 
Δυστυχώς σε όλη αυτή την κωμωδία υπάρχουν και οι κομπάρσοι, οι οποίοι είτε δεν έχουν λόγο και απλώς εκτελούν εντολές (Λιμενικές Αρχές), είτε ο λόγος τους δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από τα αρμόδια θεσμικά όργανα της Πολιτείας (Ινστιτούτα θαλάσσιας Προστασίας, Μ.Κ.Ο. κλπ).
Μόλις πριν λίγες μέρες είχαμε την παγκόσμια ημέρα για την βιοποικιλότητα, της οποίας ο φετινός εορτασμός  ήταν αφιερωμένος στην θαλάσσια και παράκτια βιοποικιλότητα. Στο σχετικό άρθρο του econews αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι: «Η διατήρηση των θαλάσσιων και παράκτιων οικοσυστημάτων και Βιοποικιλότητας αποτελεί σημαντικό παράγοντα για τη διατροφική, πνευματική, κοινωνική και οικονομική ευημερία τόσο των παράκτιων κοινοτήτων όσο και γενικότερα της ανθρωπότητας». Αυτή βεβαίως η ανάγκη προκύπτει από το γεγονός ότι : «Το θαλάσσιο οικοσύστημα αποτελεί τη ναυαρχίδα της Βιοποικιλότητας δεδομένου ότι περίπου το 90% των ζώντων φυτικών και ζωικών οργανισμών και μικροοργανισμών (πλαγκτονικοί και βενθικοί οργανισμοί, ψάρια, θαλάσσια θηλαστικά, θαλάσσια ορνιθοπανίδα, παράκτιοι οργανισμοί) ζει και αναπαράγεται στο θαλάσσιο και παράκτιο  περιβάλλον, το οποίο καλύπτει το 71% της επιφάνειας του πλανήτη μας». Αυτά που αναφέρονται στο econews δεν είναι βεβαίως κάτι καινούριο. Από μικρό παιδί θυμάμαι να διαβάζω και να ακούω για την ιδιαιτερότητα του θαλασσίου περιβάλλοντος και το πόσο σημαντικό ρόλο αυτό διαδραματίζει στην διατήρηση οικολογικών ισορροπιών σε όλο τον πλανήτη. Με την πάροδο των ετών βέβαια η επιστημονική κοινότητα προχώρησε σε ακόμα πιο ενδελεχείς μελέτες του υγρού στοιχείου παρέχοντάς μας πληρέστερο και πιο εξειδικευμένο πληροφοριακό υλικό, που μας δίνει την δυνατότητα να κατανοήσουμε σε μεγαλύτερο βάθος την αξία του. Δυστυχώς όμως αυτή την αξία δείχνουν να μην την αντιλαμβάνονται ή ακόμα χειρότερα να την αγνοούν διάφοροι «μαχαλόμαγκες» της μικροπολιτικής. Αυτό βεβαίως δεν αποτελεί έκπληξη, από την στιγμή που οι ίδιοι άνθρωποι έχει αποδειχθεί σε βάθος χρόνου ότι  αγνοούν την ευθύνη της θέσης που κατέχουν και ότι βασικό τους μέλημα πρέπει να αποτελεί η  ικανοποίηση των αναγκών των πολιτών, χωρίς σε καμία περίπτωση να θίγονται συνταγματικά κατοχυρωμένα ζητήματα ισότητας, προστασίας του περιβάλλοντος κ.λ.π. Από την άλλη μεριά δεν είναι δυνατόν μία Περιφερειακή Διοίκηση να αυθαιρετεί και να πηγαίνει  κόντρα στην βούληση και τις παρεχόμενες οδηγίες της Κεντρικής Διοίκησης. Αυτό δείχνει ότι συνεχίζει να υπάρχει σοβαρό πρόβλημα «αναρχίας» στις δομές της Κεντρικής Κρατικής Διοίκησης. Κάτι τέτοιο  διαπιστώνεται πολύ εύκολα εάν κάποιος εξετάσει διαχρονικά τον τρόπο που εφαρμόζουμε(;) και ενσωματώνουμε(!) το Κοινοτικό δίκαιο, την ίδια στιγμή που αρνούμαστε πεισματικά να απεμπλακούμε από το θεσμικό μας παρελθόν  (βλ. για παράδειγμα τις απαρχαιωμένες διατάξεις του Β.Δ 666/66). Αυτή την αναρχία σε συνδυασμό με τον ωχαδερφισμό και την κρίση αξιών που βιώνουμε ως λαός την έχουμε πληρώσει, συνεχίζουμε να την πληρώνουμε και ενδέχεται να την πληρώσουμε ακόμα χειρότερα στο προσεχές μέλλον, καθώς  «μαχαλόμαγκες» υπάρχουν πολλοί και κατοικοεδρεύουν σε διαφορα επίπεδα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, περιμένοντας να έρθει η δική τους ώρα δράσης... 

Αιγαίο: δύο ρινοδέλφινα από τη «φυλακή» ξανά στο φυσικό τους περιβάλλον

«Εντοπίστηκε πριν λίγες μέρες σε κόλπο στο Βαθύ της Σάμου ο Τομ, το ένα από τα δύο πασίγνωστα ρινοδέλφινα που ελευθερώθηκαν πρόσφατα για να ενταχθούν στο φυσικό τους περιβάλλον μετά από πολύχρονη παραμονή τους σε ενυδρείο στην Τουρκία. Άνδρες του λιμενικού σώματος που εντόπισαν το ζώο ενημέρωσαν άμεσα το Αρχιπέλαγος και μέλη της Ομάδας Άμεσης Ανταπόκρισης βρέθηκαν από το πρωί δίπλα στο ρινοδέλφινο.» (Βλ. σχετικό άρθρο...).

Μετά την φυλακή του ενυδρείου, ελπίζω τα δύο θηλαστικά να χαρούν την ελευθερία τους και να μην χρειαστεί να την «πληρώσουν» με την ίδια τους την ζωή την όποια οικειότητα ενδεχομένως έχουν με το ανθρώπινο είδος  .

Η 1η βάση δεδομένων με τα «βαρελόσκυλα» της Λέσβου – Μπορείτε να βοηθήσετε;

«Μια λίστα, μια βάση δεδομένων με τα «βαρελόσκυλα» της Λέσβου προσπαθούν να δημιουργήσουν οι φιλόζωοι του νησιού, σύμφωνα με δημοσίευμα της ιστοσελίδας zoosos.gr.

Στόχος τους είναι να σώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα σκυλιά, να  ενημερώσουν αλλά και να οδηγήσουν στη δικαιοσύνη όσους δεν συμμορφωθούν, όπως ορίζει ο νόμος 4039/2012.

Μάλιστα, στη σελίδα που δημιούργησαν στο facebook, με τίτλο «Σώστε τα «βαρελόσκυλα» της Λέσβου- Save Lesvos’ «Barrel Dogs»» δίνουν οδηγίες για όποιον μπορεί να βοηθήσει.» (Βλ. σχετικό άρθρο..).

Όποιος γυρνάει στις «εξοχές» της Λέσβου σίγουρα έχει συναντήσει κάποιο βαρελόσκυλο και εάν είχε την στοιχειώδη ευαισθησία  να ασχοληθεί λίγο μαζί του θα διαπίστωσε και τις άθλιες συνθήκες «διαβίωσής» τους (αργός θάνατος). 

Μία φωτογραφία και ένα e-mail, είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει κάποιος για να γλυτώσει τα άτυχα τετράποδα από το βασανιστήριο.

Φτιάχνουν θαλάσσιο πάρκο δίπλα στο «σφαγείο» δελφινιών

«Ακούγεται σαν κακό αστείο αλλά η ιαπωνική πόλη Taiji, όπου κάθε χρόνο σφαγιάζονται εκατοντάδες δελφίνια στο πλαίσιο ενός βάρβαρου κυνηγιού, κατασκευάζει θαλάσσιο πάρκο όπου οι τουρίστες θα μπορούν να παίξουν με τα θηλαστικά.

Το πάρκο θα βρίσκεται πολύ κοντά στον κόλπο όπου πραγματοποιείται το ετήσιο κυνήγι δελφινιών. Παρά την πρωτοβουλία, αξιωματούχοι της πόλης Taiji διαβεβαιώνουν ότι η σφαγή των δελφινιών θα συνεχιστεί κανονικά.» (Βλ. σχετικό άρθρο..).

Εάν αυτή τη στιγμή γράψω ότι ακριβώς μου έρχεται στο μυαλό τότε αρκετοί θα με χαρακτηρίσουν ως μεγάλο ρατσιστή. Κάποια πράγματα δυστυχώς δεν μπορώ ή ενδεχομένως και να μην θέλω να τα επεξεργαστώ με την λογική, ειδικά όταν έχουν να κάνουν με την αφαίρεση της ζωής οποιουδήποτε πλάσματος. Στην περίπτωση της πόλης Taiji η μεγαλύτερη τιμωρία θα ήταν να μην πατήσει ούτε ένας τουρίστας, για μεγάλο χρονικό διάστημα, ως ένδειξη διαμαρτυρίας αφενός για την άδικη σφαγή των δελφινιών που συντελείται εκεί και αφετέρου για την υποκρισία των Γιαπωνέζων που τολμούν να κατασκευάσουν θαλάσσιο πάρκο μέσα σε μια αιματοκυλισμένη από τους ίδιους θάλασσα.

Για τα δελφίνια βέβαια σωτηρία δεν υπάρχει, καθώς είτε θα αποτελέσουν «εκλεκτή λιχουδιά» για τους παμφάγους Ιάπωνες, είτε θα υποχρεώνονται σε διάφορα ακροβατικά φυλακισμένα σε κάποιο θαλάσσιο πάρκο ανά τον κόσμο.

Το περιβάλλον στενάζει...

Δεν πιστεύω ότι στο πελατειακό ελληνικό κράτος υπήρχε ποτέ ιδιαίτερος χώρος για την προστασία του περιβάλλοντος και βιώσιμη ανάπτυξη. Ακόμα και να υπήρξαν μεμονωμένες περιπτώσεις πολιτικών που να είχαν την πρόθεση να ασχοληθούν λίγο παραπάνω με τον συγκεκριμένο τομέα, αυτές χάθηκαν κάπου ανάμεσα στον βούρκο της γραφειοκρατίας, της αδιαφάνειας και της διαφθοράς που μαστίζουν επί δεκαετίες την ελληνική κοινωνία. Ως εκ τούτου οι διάφορες νομοθετικές ρυθμίσεις που υπάρχουν για περιβαλλοντικά θέματα τις περισσότερες φορές  δεν εφαρμόζονται ή ακόμα χειρότερα έχουν τόσα κενά, που η όποια προσπάθεια εφαρμογής τους δίνει ανέλπιστη χαρά (εργασία) στους νομικούς της χώρας.

Δυστυχώς την τρέχουσα περίοδο, όσο και να «φωνάζουν» οι περιβαλλοντικές Μ.Κ.Ο., η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και πολιτικών δεν πρόκειται να τους δώσει σημασία. Το αν μελλοντικά μπορεί να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο είναι ένα άλλο θέμα το οποίο στην παρούσα φάση, αλλά και για τα επόμενα χρόνια, δεν απασχολεί και δεν θα απασχολήσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ούτως η άλλως οι Έλληνες είμαστε λαός που δρα παρορμητικά, ενώ ταυτόχρονα πάσχουμε και από το σύνδρομο της ασθενούς μνήμης, κάτι που αποτυπώθηκε περίτρανα και στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα.

Το δικαίωμα στην πολιτική ανυπακοή

«Η οργή και ο θυμός, στις μέρες μας, περισσεύει. Ομάδες αναλαμβάνουν δράση προχωρώντας σε ενέργειες πολιτικής ανυπακοής για την υπεράσπιση αυτονόητων δικαιωμάτων ή προνομίων που κινδυνεύουν να χαθούν.

Υπάρχει όμως και η πολιτική ανυπακοή που έρχεται να αναδείξει την ανάγκη προστασίας ενός κοινού αγαθού, όπως είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα ή το περιβάλλον.» (Βλ. σχετικά..).

Δεν νομίζω ότι υπάρχει νοήμων άνθρωπος που δεν πιστεύει στην υπεράσπιση αυτονόητων δικαιωμάτων και προνομίων, πολλά εκ των οποίων έχουν διεκδικηθεί και κατακτηθεί σε βάθος χρόνου και μέσα από κοινωνικούς αγώνες. Κατά την διάρκεια της τελευταίας διετίας όμως, βιώνοντας την όλη κοινωνική ταραχή που προήλθε εξαιτίας της κρίσης, άρχισα να αναρωτιέμαι για το τι ακριβώς θεωρεί ο Έλληνας ως αυτονόητο στην καθημερινότητά του. Ειδικά δε αυτά που θεωρούσε - και σε μεγάλο βαθμό θεωρεί ακόμα - ως αυτονόητα στο κομμάτι της οικονομίας, αποτελούν και έναν από τους βασικότερους λόγους που έχει οδηγηθεί η χώρα μας στην σημερινή κατάσταση. Η φοροδιαφυγή είχε λάβει την μορφή καθολικού εθιμοτυπικού δικαίου, σε σημείο που αυτοί που αποτελούσαν εξαίρεση στον κανόνα να είναι «δακτυλοδεικτούμενοι». Παρεξηγήσαμε την έννοια  του δικαιώματος και ξεχάσαμε την  σημασία της υποχρέωσης. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθώ και σε άλλους τομείς της κοινωνικοοικονομικής μας ζωής για να αποδείξω το που ήμασταν λάθος ως κοινωνία, εξάλλου το θέμα έχει υπεραναλυθεί κατά την διάρκεια των δύο τελευταίων ετών.

Σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητώ τις προθέσεις της greenpeace αναφορικά με την προστασία του περιβάλλοντος και στην συγκεκριμένη περίπτωση του θαλασσίου. Όταν όμως καλείσαι να υπερασπιστείς ένα τόσο ευαίσθητο τομέα όπως το περιβάλλον, οφείλεις να έχεις επιστημονικά τεκμηριωμένα επιχειρήματα, να είσαι αντικειμενικός, δίκαιος και σίγουρα να μην διαθέτεις μονοδιάστατες απόψεις. Η εμμονή της οργάνωσης με τα θαλάσσια καταφύγια, η στοχοποίηση της μέσης αλιείας και ειδικά των Μηχανοτρατών ως των μοναδικών υπεύθυνων για την καταστροφή της θαλάσσιας πανίδας και η με έμμεσο τρόπο «αγιοποίηση» των παράκτιων αλιέων, είναι μονοδιάστατη, άδικη και σαφέστατα στερείται αντικειμενικότητας. Το λιγότερο που οφείλει (έχει υποχρέωση), να κάνει είναι να αλλάξει ρότα στην αντιμετώπιση του όλου ζητήματος και να προσπαθήσει να κάνει τον «εχθρό» σύμμαχο στον αγώνα για βιώσιμη αλιεία και προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος. Με αυτό τον τρόπο, το δικαίωμα στην πολιτική ανυπακοή, που υπερασπίζεται η οργάνωση, θα αποκτήσει ουσιώδες νόημα.       

Κάθε ψάρι στον καιρό του κι ο κολιός ποτέ τον Αύγουστο

«Μπορεί όλοι να έχουμε ακούσει τη γνωστή παροιμία, ωστόσο πόσοι από εμάς γνωρίζουμε ότι δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται η αλίευση και κατανάλωση κολιού κατά την περίοδο αναπαραγωγής του, δηλαδή τον Αύγουστο;

Σύμφωνα με την περιβαλλοντική οργάνωση WWF Ελλάς, η αλίευση και κατανάλωση ψαριών σε λάθος εποχή και κάτω από τα επιτρεπόμενα μεγέθη είναι από τους βασικούς λόγους μείωσης των ιχθυαποθεμάτων στις ελληνικές θάλασσες.» (Βλ. σχετικό άρθρο..).

Μου αρέσει ο τρόπος που η WWF προσεγγίζει το ζήτημα της προστασίας των ιχθυαποθεμάτων. Βασιζόμενη τόσο στο νομοθετικό πλαίσιο όσο και σε επιστημονικά δεδομένα που προέρχονται από το Ινστιτούτο Αλιευτικής Έρευνας προσπαθεί με σχετικά απλό τρόπο να εξηγήσει στους καταναλωτές τα αίτια της μείωσης των ιχθυαποθεμάτων. Ταυτόχρονα, παροτρύνοντάς τους για ορθή καταναλωτική συμπεριφορά απέναντι στα αλιεύματα, προσπαθεί να τους δώσει να καταλάβουν ότι και οι ίδιοι αποτελούν μέρος της λύσης του προβλήματος. Με την δημιουργία του οδηγού Fishtips γίνεται προσπάθεια να αντιληφθεί ο απλός καταναλωτής τον τρόπο που η αλιευτική δραστηριότητα, τα ελάχιστα  μεγέθη αλιευμάτων και οι περίοδοι αναπαραγωγής τους, σχετίζονται άμεσα με την κατάσταση της ιχθυοπανίδας  στο θαλάσσιο περιβάλλον. Νομίζω ότι όσοι πολίτες καταναλώνουν αρκετά συχνά αλιεύματα, θα μπορέσουν να αντιληφθούν τυχόν «καταναλωτικά λάθη» στα οποία έχουν υποπέσει, τις περισσότερες φορές εν αγνοία τους. Από εκεί και πέρα όταν γνωρίζεις δεν υπάρχουν  δικαιολογίες και πλέον επαφίεται στην καλή διάθεση και περιβαλλοντική ευαισθησία του κάθε καταναλωτή για το πως θα συμπεριφέρεται από δω και πέρα.

Τα υπόλοιπα κομάτια του παζλ που λέγεται ΄΄αλιευτική διαχείριση``, απαιτείται να συμπληρωθούν αφενός από τους ίδιους τους αλιείς, με την υιοθέτηση ορθών αλιευτικών πρακτικών  και αφετέρου από όλους τους υπόλοιπους αρμόδιους φορείς της πολιτείας που είναι επιφορτισμένοι με το έργο της προστασίας του θαλασσίου περιβάλλοντος. Εδώ δυστυχώς έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμα.