Ενστάσεις από τους αλιείς για το καταδυτικό πάρκο στον «Πνιγμένο»

«Το ενδεχόμενο να επιβληθεί απαγόρευση της αλιείας στην περιοχή του Πνιγμένου, στο πλαίσιο της λειτουργίας του χώρου ως καταδυτικού πάρκου, συζήτησαν τα μέλη του Συλλόγου Επαγγελματιών Αλιέων Μεραμπέλλου με την Αντιπεριφερειάρχη Λασιθίου κα Πελαγία Πετράκη, παρουσία και του Αντιπεριφερειάρχη Δημόσιας Υγείας κ. Μανόλη Κλώντζα, του μέλους του τοπικού συμβουλίου κ. Βαγγέλη Μαυρικάκη καθώς και της κας Μαρία Φουντή και κας Ελένη Ψόχιου, υπηρεσιακών παραγόντων από το αρμόδιο τμήμα Αγροτικής Ανάπτυξης.
Από την πλευρά των αλιέων τονίστηκε πως υπάρχει ανησυχία για το ενδεχόμενο απαγόρευσης στη συγκεκριμένη περιοχή, δεδομένου ότι αποτελεί ένα χώρο που έχει αλιεύματα και είναι πολύ σημαντικός για την επιβίωσή τους.
«Στο σημείο αυτό μόνο υπάρχουν αλιεύματα», τόνισαν χαρακτηριστικά, εκφράζοντας την ανησυχία, αν ενδεχόμενη απαγόρευση τους αποκλείσει τη δυνατότητα να ψαρέψουν στην περιοχή. Από την πλευρά του δε ο κ. Μαυρικάκης επικαλέστηκε πρόσφατο νόμο - Οκτώβριος 2014 – που αφορά τη χωροθέτηση καταδυτικών πάρκων, επισημαίνοντας πως όταν υπάρχουν αρχαιότητες οι δραστηριότητες αυτές χρειάζονται απόσταση τρία ναυτικά μίλια.
Βέβαια, μετά τη χθεσινή συνάντηση η κατάσταση μοιάζει να περιπλέκεται στις διαφορετικές προσεγγίσεις για το θέμα και το ερώτημα είναι αν μπορούν να συνυπάρξουν τόσο η αλιεία όσο και η κατάδυση. Το θέμα πάντως αναμένεται να εξεταστεί αναλυτικά απ' όλες τις πλευρές και με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς.» (Πηγή:http://www.anatolh.com)

Μετά τους αλιείς να καταθέσω και εγώ την δική μου ένσταση; Μα είναι δυνατόν να θέλουν να οριοθετήσουν καταδυτικό πάρκο σε περιοχή με το όνομα «Πνιγμένος»; Τι να πω; Περί ορέξεως....! Τώρα ως προς το θέμα μας, νομίζω ότι όλοι γνωρίζουν πως αυτόνομη κατάδυση και επαγγελματική αλιεία δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια περιοχή. Οι λόγοι είναι απλούστατοι. Οι μεν θέλουν να βλέπουν ζωντανό βυθό χάριν αναψυχής και οι δε θέλουν να αφαιρούν ζωή από την θάλασσα χάριν επιβίωσης. Τα συμφέροντά τους λοιπόν είναι αντικρουόμενα, ενώ δεν πρέπει να παραβλέψει ουδείς το στοιχείο της ασφάλειας των καταδύσεων σε περιοχές που συντελείται επαγγελματική αλιεία. Παρ' όλα αυτά όμως και στις δύο ομάδες υπάρχει ένα κοινό στοιχείο και αυτό είναι ότι για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες και των δυο, η θάλασσα πρέπει να είναι ζωντανή.  Εάν λοιπόν υπήρχε στοιχειώδης λογική σε αυτό το κράτος, θα φροντίζαμε πρωτίστως να ασχοληθούμε με την υγεία των θαλασσών μας και κατόπιν με την ικανοποίηση των αναγκών των κοινωνικών ομάδων που αντλούν οφέλη από αυτές. Ξεκινήστε λοιπόν κύριοι «αρμόδιοι» με την χωροθέτηση προστατευόμενων περιοχών για τα αλιεύματα, δώστε την δυνατότητα στην παράκτια αλιεία να ασχοληθεί αυστηρά και μόνο σε κάποια τμήματα αυτών, θέτοντας αυστηρούς περιορισμούς  ως προς το είδος των αλιευτικών εργαλείων και την χρονική διάρκεια χρήσης τους και στην συνέχεια ασχοληθείτε με την εξυπηρέτηση του καταδυτικού τουρισμού. Αρκετά νομίζω έχουμε «ξεβρακωθεί» ως χώρα στον βωμό της υποτιθέμενης τουριστικής ανάπτυξης. Μέχρι σήμερα αυτή η χώρα μαστίζεται από μικροπολιτικές εξυπηρέτησης συγκεκριμένων κοινωνικοοικονομικών ομάδων. Τα αποτελέσματα δυστυχώς τα τρώμε όλοι στη μάπα και όπως φαίνεται θα συνεχίσουμε για πολύ ακόμα...

Γιατί χάνονται τα ψάρια στη Μεσόγειο

«Αν νομίζετε ότι τα τελευταία χρόνια βλέπετε όλο και λιγότερα ψάρια στις θάλασσές μας δεν κάνετε λάθος. Οι ψαράδες, που γνωρίζουν τα πράγματα από πρώτο χέρι, αλλά και οι επιστήμονες, που τα μελετούν πλέον συστηματικά, θα επιβεβαιώσουν τις υποψίες σας. Σύμφωνα με τις τελευταίες μελέτες ελλήνων ερευνητών τα πιο εμπορικά είδη, αυτά που όλοι προτιμάμε να βλέπουμε στο τραπέζι μας, αλιεύονται στα ευρωπαϊκά νερά της Μεσογείου – και η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση – επάνω από τα όρια που μπορούν να αντέξουν οι πληθυσμοί τους. Παράλληλα η απουσία καλής γνώσης της κατάστασης των αλιευτικών αποθεμάτων και η ελλιπής αστυνόμευση χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Και όμως, αν μόνο εφαρμόζαμε τα υπάρχοντα μέτρα διαχείρισης θα είχαμε να κερδίσουμε πολλά. Μοιάζει παράδοξο αλλά με τις απαγορεύσεις οι αλιευτικές αποδόσεις θα βελτιώνονταν θεαματικά – μαζί και τα κέρδη των αλιέων.

Πόσα ψάρια ζουν στις θάλασσές μας; Η απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα φυσικά δεν είναι απλή ούτε μπορεί ποτέ να είναι απόλυτα ακριβής. Παρ' όλα αυτά οι επιστήμονες έχουν τρόπους για να εκτιμούν σε ποια κατάσταση βρίσκονται τα αλιευτικά αποθέματα μιας θάλασσας - το πόσο «εύρωστοι», με άλλα λόγια, είναι οι πληθυσμοί των ψαριών που αλιεύονται σε αυτήν και για πόσο καιρό ακόμη μπορούν να συνεχίσουν να φθάνουν στο πιάτο μας. Στη Βόρεια Ευρώπη οι εκτιμήσεις του είδους γίνονται εδώ και πολλές δεκαετίες - σε κάποιες χώρες μάλιστα δεν σταμάτησαν ούτε κατά τη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων. Αποτελούν τη βάση για τη χάραξη αλιευτικών πολιτικών και μέτρων διαχείρισης τα οποία όπως αποδεικνύεται δεν είναι μάταια.

Στη Μεσόγειο ωστόσο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Παρά το γεγονός ότι στα χαρτιά η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μία και ακολουθεί μια Κοινή Αλιευτική Πολιτική (ΚΑΠ), ο ευρωπαϊκός Νότος φαίνεται να βρίσκεται πολύ πιο πίσω από τον «αλιευτικά προηγμένο» Βορρά, τόσο όσον αφορά τη γνώση της κατάστασης των αποθεμάτων του όσο και, όπως είναι επόμενο, τη σωστή διαχείρισή τους. Η δε Ελλάδα έρχεται... τελευταία και καταϊδρωμένη: το επιβεβλημένο από τον ευρωπαϊκό κανονισμό εθνικό πρόγραμμα συλλογής αλιευτικών δεδομένων είχε διακοπεί στη χώρα μας για μια πενταετία κοστίζοντας όχι μόνο χρήμα αλλά και σημαντικά κενά στις γνώσεις μας, τα οποία αρχίσαμε μόλις πέρυσι να τρέχουμε για να καλύψουμε. Ολα αυτά με φόντο μια εικόνα η οποία διαγράφεται απογοητευτική: σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τα μεσογειακά αποθέματα - και μαζί με αυτά τα ελληνικά - βρίσκονται σε πτωτική πορεία και θα συνεχίσουν να παίρνουν την κατιούσα αν δεν υιοθετηθούν επειγόντως μέτρα. Μέτρα που, όπως δείχνει το παράδειγμα του Βορρά, αν μελετηθούν σωστά και εφαρμοστούν από όλους μπορούν να αποδώσουν καρπούς - ή μάλλον... ψάρια.» (Βλ. σχετικό άρθρο..).

Αν στην Ελλάδα διαθέταμε λιγότερο κόμπλεξ απέναντι στους Βορειοευρωπαίους και υιοθετούσαμε έστω το 10% των πολιτικών που εφαρμόζουν εδώ και πολλά χρόνια ως προς την διαχείριση του περιβάλλοντος, να είστε σίγουροι ότι η κατάσταση θα ήταν πολύ καλύτερη. Αλλά η «ξερολίαση» και ο ωχαδερφισμός αποτελούν δύο ανίατες ασθένειες της Ελληνικής κοινωνίας που μέχρι σήμερα αντιμετωπίζονται μόνο με συντηρητικές αγωγές. Από την άλλη μεριά τι κοινό στοιχείο μπορεί να έχουν α) ο αλιέας που ψαρεύει ενάντια σε κάθε κανόνα βιώσιμης διαχείρισης, β) το ελεγκτικό όργανο που κλείνει συνειδητά  τα μάτια απέναντι στην παραβατικότητα των αλιέων και γ) ο πολιτικός που παίζει μικροπολιτικά παιχνίδια στην πλάτη του θαλασσίου περιβάλλοντος; Η απάντηση είναι έλλειψη στοιχειώδους περιβαλλοντικής παιδείας. Αυτής της παιδείας που μπορεί να κάνει α) τον ψαρά να αντιληφθεί ότι η βιώσιμη αλιεία συνδέεται άμεσα και με την μελλοντική του οικονομική επιβίωση, β) το ελεγκτικό όργανο να μην αντιμετωπίζει τον έλεγχο της αλιευτικής δραστηριότητας ως πάρεργο και γ) τον πολιτικό να σταματά να σκέφτεται μόνο την πολιτική του επιβίωση απέναντι στις εκάστοτε πιέσεις που δέχεται από τις επαγγελματικές οργανώσεις των αλιέων.
Βέβαια μην τρέφουμε αυταπάτες ότι λύνοντας το πρόβλημα της περιβαλλοντικής παιδείας, έτσι απλά θα λύναμε και το πρόβλημα της αλιευτικής διαχείρισης. Θα  θέταμε όμως πολύ στέρεες βάσεις για την μελλοντική του ορθολογική αντιμετώπιση. Στην παρούσα φάση και με δεδομένα τα προβλήματα πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας που βιώνουμε ως χώρα δεν ελπίζω σε άμεση λύση. Εδώ ακόμα τρώμε πρόστιμα από την ΕΕ για τις παράνομες χωματερές, με την αλιευτική διαχείριση θα ασχοληθούμε;

Αρχιπέλαγος: Διεθνής διάκριση για μέθοδο παρακολούθησης των θαλάσσιων λιβαδιών

«Την πρώτη θέση έλαβε η επιστημονική ομάδα του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας, Αρχιπέλαγος, στην κατηγορία DLR Energy & Environmental Challenge του διεθνούς διαγωνισμού διαστημικών εφαρμογών «Copernicus Masters».Ο διεθνής διαγωνισμός, ο οποίος πραγματοποιήθηκε στα τέλη Οκτωβρίου στο Βερολίνο, διοργανώνεται ετησίως υπό την αιγίδα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA). Στο διεθνή διαγωνισμό, στον οποίο η χώρα μας συμμετείχε για πρώτη φορά, διακρίθηκαν συνολικά τέσσερις ελληνικές ομάδες, μεταξύ των οποίων και το Αρχιπέλαγος. Η εφαρμογή του Αρχιπελάγους, που βραβεύθηκε, είχε τίτλο «Seagrass in HD» και δημιουργούς τους Δημοσθένη Τραγανό και Samuel Matthews. Η εφαρμογή αυτή αποτελεί μία καινοτόμο μέθοδο για την παρακολούθηση των θαλάσσιων λιβαδιών σε θάλασσες και ωκεανούς παγκοσμίως, αρχής γενομένης από το Αιγαίο, και τα λιβάδια του ενδημικού είδους Ποσειδωνίας (Posidonia oceanica). Πιο συγκεκριμένα, χρησιμοποιώντας δορυφορικά δεδομένα, τα οποία επιβεβαιώνονται από έρευνα πεδίου στο Αιγαίο, το Αρχιπελάγος μπορεί να χαρτογραφήσει την κατανομή των ενδιαιτημάτων της Ποσειδωνίας με άμεσο και σταθερό τρόπο, εκτιμώντας ταυτόχρονα τον ρυθμό υποβάθμισής τους, καθώς και την αποτελεσματικότητα των δράσεων για την προστασία τους.» (Βλ. σχετικά..).

www.tilos.gr

Εάν λάβουμε υπόψη μας την ιδιαίτερη σημασία που έχουν τα λιβάδια ποσειδωνίας γενικότερα για το περιβάλλον και όχι μόνο το θαλάσσιο, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε και την σπουδαιότητα της διάκρισης της επιστημονικής ομάδας του Αρχιπελάγους. Επίσης, εάν αναλογιστούμε ότι η μέχρι σήμερα επίσημη χαρτογράφηση των λιβαδιών ποσειδωνίας στην χώρα μας είναι πολύ μικρή, τότε το συγκεκριμένο project  αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία και μπορεί να αποτελέσει ένα ουσιώδες εργαλείο μελλοντικής καταγραφής και οριοθέτησης των ποσειδωνιών. Γιατί όταν ξέρεις τι έχεις, τότε ενδεχομένως μπορείς και να το προστατέψεις (εφόσον υπάρχει η σχετική βούληση). Πάντως θεσμικό πλαίσιο για την  προστασία αυτών των θαλάσσιων οικοσυστημάτων υφίσταται. Από εκεί και πέρα.....

Small ocean fish are thriving while humans eat up all their predators

«Little fish have never had it so good, according to research showing how mankind’s taste for big fish such as tuna and shark is allowing the anchovy and sardine to flourish.

Industrialised fishing practices are causing a revolution in the world’s oceans, with numbers of predator fish - which also include swordfish, grouper, North Atlantic cod and salmon - tumbling by 54 per cent in the past four decades. These fish sit at the top of the food chain and are more popular with humans than the smaller species because people find them tastier. Their volume – by weight - has fallen by 67 per cent in the past century, a University of British Columbia study has found.

But the drastic reduction in big fish in recent decades is great news for the smaller prey fish such as pilchards, herrings, sprats and caplin because it has significantly increased their chances of survival. The decline in predators has shored up supplies of once dwindling small fish - including anchovies and sardines - for decades to come.

The volume by weight of smaller fish has more than doubled in the past century. The biggest increases are to be found in those fish that are less popular with humans, such as sticklebacks and Gobies, the research found. Over the same period, the volume of predators fell by 67 per cent.

Despite the flourish small fish populations, scientists are concerned. “This should be a warning bell for the rest of the world. We are still fishing way too much,” said Professor Villy Christensen, lead author of the research paper. “Predators are important for maintaining healthy ecosystems."» (Βλ. σχετικό άρθρο..).

Πριν λίγες μέρες κάποιος με ρώτησε: «τι σημαίνει αλιευτική διαχείριση;» Δεν ξέρω τι κατάλαβε από την απάντησή μου, αλλά θα του πρότεινα να ρίξει μια ματιά στο παραπάνω άρθρο για να καταλάβει το τι ακριβώς ΔΕΝ είναι αλιευτική διαχείριση.

Το Αρχιπέλαγος Παρουσιάζει την Προσπάθεια Θεσμοθέτησης Συν-διαχειριζόμενης Ζώνης Αλιείας

«Η ελληνική αλιεία και η ορθολογική διαχείρισή της βρέθηκαν, μεταξύ άλλων, στο επίκεντρο της ημερίδας με θέμα «Ελληνική Αλιεία και Περιβάλλον: Πρότυπα, Τάσεις και Προοπτικές», η οποία διοργανώθηκε την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου, από το Ινστιτούτο Θαλάσσιων Βιολογικών Πόρων και Εσωτερικών Υδάτων του Ελληνικού Κέντρου Θαλάσσιων Ερευνών και έλαβε χώρα στο Αμφιθέατρο του ΥΠΕΚΑ.

Το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας, Αρχιπέλαγος συμμετείχε στην ημερίδα με την παρουσίαση της διευθύντριας έρευνας, Αναστασίας Μήλιου με θέμα «Ανάπτυξη Πλαισίων Συν-διαχείρισης της Αλιείας, με την Ενεργό Συμμετοχή των Αλιευτικών Κοινωνιών».

Πιο συγκεκριμένα, η κα Μήλιου αναφέρθηκε στο γεγονός ότι δυστυχώς στην Ελλάδα καταγράφουμε πολλές αρνητικές πρωτιές:

– έξαρση σε περιστατικά παράνομης και καταστροφικής αλιείας τόσο από σκάφη της μέσης αλιείας – μηχανότρατες, ή γρι-γρι – αλλά και από βιντζότρατες που ψαρεύουν παράνομα κοντά στην ακτή, όσο και από παράνομες πρακτικές (αλιεία με τη χρήση εκρηκτικών, αλιεία με ψαροντούφεκο και μπουκάλες, κα) αλλά και από πρακτικές παράκτιας αλιείας. Εκτός από τα ελληνικά σκάφη που αλιεύουν παράνομα, έχουμε επίσης να αντιμετωπίσουμε τα τουρκικά αλλά και τα ιταλικά σκάφη, τα οποία εντοπίζονται στα ελληνικά χωρικά ύδατα, στο αν. Αιγαίο και στο Ιόνιο αντίστοιχα.

 - η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη και μία από τις ελάχιστες παγκοσμίως όπου δεν υπάρχουν διαχειριζόμενες ή προστατευόμενες περιοχές αλιείας, που να λειτουργούν ουσιαστικά. Όσες λίγες υπάρχουν στη χώρα μας, έχουν θεσμοθετηθεί στη πλειονότητά τους τη δεκαετία του ’60 και είναι ανεπαρκείς στο να προστατεύσουν τα ελληνικά ιχθυαποθέματα.» (Βλ. σχετικά...)

Επειδή ούτως ή άλλως είναι γνωστή η αδιαφορία της πολιτείας για θέματα που σχετίζονται με την προστασία του θαλάσσιου πλούτου της χώρας, νομίζω ότι η ανάληψη πρωτοβουλιών σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών με την συνεργασία αλιέων, επιστημόνων και αρμοδίων αρχών, έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να αποδώσει καρπούς ως προς το θέμα της αειφόρου διαχείρισης των αλιευτικών πόρων. Για αυτό τον λόγο αξίζει ένα μπράβο στο Αρχιπέλαγος για την προσπάθεια θεσμοθέτησης συν-διαχειριζόμενης περιοχής αποκατάστασης ιχθυαποθεμάτων στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Λειψών, αλλά ένα μεγαλύτερο μπράβο αξίζουν οι ντόπιοι αλιείς και η Δημοτική Αρχή που συμμετέχουν ενεργά και έχουν αγκαλιάσει το συγκεκριμένο project. 

Εύχομαι το συγκεκριμένο εγχείρημα να στεφθεί με επιτυχία και να αποτελέσει οδηγό και για άλλες περιοχές της χώρας, στις οποίες η αλιεία αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της τοπικής τους οικονομίας.

Άραγε στην Λέσβο, με τους ιδιαίτερους κόλπους Καλλονής και Γέρας, τον μεγάλο αλιευτικό στόλο και το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, υπάρχει κανείς ενδιαφερόμενος...;

Οι Παρεμβάσεις του Έλληνα Υπουργού στο Συμβούλιο Γεωργίας – Αλιείας

«Τη λήψη μέτρων για την στήριξη των αλιέων και των επιχειρήσεων ιχθυοκαλλιέργειας που πλήττονται από το ρωσικό εμπάργκο στις ελληνικές εξαγωγές, ζήτησε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Γιώργος Καρασμάνης, με παρέμβασή του στο Συμβούλιο Υπουργών Γεωργίας – Αλιείας, που πραγματοποιήθηκε στο Λουξεμβούργο.  Σύμφωνα με τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, οι εξαγωγές σε τσιπούρα και λαβράκι αξίας 11 εκατομμύριων ευρώ και 2.500 τόνους το 2013 υποχώρησαν στους 400 τόνους εξαιτίας του ρωσικού εμπάργκο.Επιπλέον, ο Έλληνας Υπουργός ζήτησε την αύξηση των επιτρεπόμενων αλιευμάτων (TAC) για τον κόκκινο τόνο επικαλούμενος επιστημονικά στοιχεία σύμφωνα με τα οποία τα αποθέματα παρουσιάζουν σημαντική αύξηση μετά την πολυετή εφαρμογή των περιορισμών στη Μεσόγειο. Στην πρόσφατη έκθεση της Υποεπιτροπής Στατιστικής και Έρευνας της ICCAT, καταγράφεται η σταθερή ανάκαμψη του αποθέματος του κόκκινου τόνου και αναφέρεται ότι ο στόχος επίτευξης της Μέγιστης Βιώσιμης Απόδοσης μέχρι το 2022, θα επιτευχθεί σύντομα. Ο Υπουργός ζήτησε να εξεταστεί το αίτημα αυτό στην επόμενη ετήσια Σύνοδο της ICCAT που έχει προγραμματιστεί για τις 10-17 Νοεμβρίου στην Ιταλία.» (πηγή: alieia.info)

...και επειδή μέχρι το 2022 αναμένεται να έχει επιτευχθεί η ΜΒΑ για τον ερυθρό τόνο, είπαμε και εμείς, ως γνήσιοι θαλασσινοί και «γνώστες» της αλιευτικής διαχείρισης, να αρχίσουμε να μαζεύουμε τους καρπούς λιγάκι νωρίτερα (μόλις 7 χρόνια). Πάντως για ακόμη μία φορά «ενθουσιάστηκα» με τις παρεμβάσεις  του Υπουργού μας. «Καίριες» και ακριβώς στην καρδιά του προβλήματος που μαστίζει την ελληνική αλιεία. Εάν δοθεί λύση στο πρόβλημα των εξαγωγών των υδατοκαλλιεργειών και αυξηθεί η ποσόστωση του ερυθρού τόνου τότε οι ελληνικές θάλασσες θα αρχίσουν και πάλι να «σφύζουν» από ζωή!  Αναρωτιέμαι όμως κύριε Καρασμάνη, με την μέση αλιεία τι γίνεται; Όλα καλά..;

Η Κομισιόν ζητά να μας επιβληθεί πρόστιμο για τα απόβλητα

«Η Επιτροπή κρίνει ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να μη συμμορφώνεται με τα πρότυπα της ΕΕ, πέντε χρόνια μετά την πρώτη καταδικαστική απόφαση.

Tην επιβολή προστίμου στην Ελλάδα, με ένα κατ’ αποκοπή ποσό ύψους 14.904.736 ευρώ και ημερήσια χρηματική ποινή 72.864 ευρώ, έως ότου εκπληρωθούν οι υποχρεώσεις ζητά η Κομισιόν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με νέα προσφυγή της για ανεπαρκή διαχείριση των επικίνδυνων αποβλήτων.
Πέντε χρόνια μετά την πρώτη καταδικαστική απόφαση, η Επιτροπή έκρινε ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να μη συμμορφώνεται με τα πρότυπα της ΕΕ.
Η δικαστική απόφαση του 2009 σημείωνε την έλλειψη σχεδίου διαχείρισης για την αντιμετώπιση των διάφορων ειδών επικίνδυνων αποβλήτων, όπως τα ιατρικά απόβλητα και οι χημικές ουσίες, τα οποία παραμένουν στο περιβάλλον για μεγάλο χρονικό διάστημα και μπορούν να προκαλέσουν καρκίνο πολυχλωριωμένα διφαινύλια (PCB)] και πολυχλωροτριφαινύλια (PCT).» (Βλ. σχετικό άρθρο..).

Το πρόβλημα δεν είναι πλέον η μη συμμόρφωση της χώρας ως προς μια τόσο σημαντική υποχρέωση όπως είναι αυτή της διαχείρισης επικίνδυνων αποβλήτων. Ούτως ή άλλως επί δεκαετίες ολόκληρες έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες πολιτικές συμπεριφορές, ειδικά όσον αφορά στο περιβάλλον. Το ζήτημα είναι ότι σε μια περίοδο που αιμορραγούμε οικονομικά και το επιτελείο του Υπουργείου Οικονομικών εφευρίσκει δεκάδες πατέντες για να κλείσει τις ανοιχτές πληγές - επιβαρύνοντας βασικά τους μικρομεσαίους - θεωρούμε ότι έχουμε την πολυτέλεια να πληρώνουμε  πρόστιμα στην Ε.Ε. Πρόστιμα τα οποία προέρχονται από την αδιαφορία, αμέλεια, ανικανότητα ή σκόπιμη κωλυσιεργία κάποιου υπεύθυνου. Υπεύθυνου, ο οποίος κατά την συνήθη ελληνική πρακτική δεν θα κληθεί ούτε να λογοδοτήσει, αλλά ούτε και να επιβαρυνθεί με το πρόστιμο, το οποίο ως συνήθως θα μετακυλιστεί στους πολίτες. Εκτός τελικά και αν το κόστος συμμόρφωσης της χώρας προς την συγκεκριμένη υποχρέωση είναι πολύ μεγαλύτερο του προστίμου που μας επιβάλουν, οπότε τα σαΐνια του Υπουργείου Οικονομικών θεωρούν ότι για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα το εν λόγω project μπορεί να παραμείνει στο «ψυγείο»!

Τώρα βέβαια για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον και την υγεία μας από τέτοιου τύπου πολιτικές (παρ)ενέργειες δεν χρειάζεται καν να μπούμε στον κόπο να τις συζητάμε...!

ΜΗ ΤΡΩΣ Ο, ΤΙ ΣΟΥ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ ...

«Ο καταναλωτής είναι αυτός που πρέπει να ορίζει την αγορά. Συνεπώς, αν στραφούμε προς την κατανάλωση ειδών που δεν διατρέχουν κίνδυνο και διεκδικήσουμε μέσα από αυτή τη συμπεριφορά την τήρηση των νόμων που διέπουν τον κλάδο της αλιείας, έχουμε συμβάλει μέσα από την καθημερινότητά μας στη βελτίωση της κατάστασης των ιχθυαποθεμάτων στη χώρα μας.
Περισσότερα από 40 είδη θαλάσσιων ψαριών της Μεσογείου κινδυνεύουν να εξαφανιστούν στα επόμενα χρόνια. Σύμφωνα με μελέτη για τον Κόκκινο Κατάλογο Απειλούμενων Ειδών της IUCN σχετικά με την κατάσταση των ψαριών της Μεσογείου, περίπου τα μισά είδη καρχαριών και σαλαχιών και το λιγότερο 12 είδη άλλων ψαριών απειλούνται με εξαφάνιση, εξαιτίας της υπεραλίευσης, της υποβάθμισης των ενδιαιτημάτων τους (περιοχές αναπαραγωγής, ζευγαρώματος, εύρεσης τροφής κ.α.) και της ρύπανσης.
Εμπορικά είδη όπως ο Ερυθρός Τόννος (Thunnus thynnus), ο Ροφός (Epinephelus marginatus), το Λαβράκι (Dicentrarchus labrax) και ο Μπακαλιάρος (Merluccius merluccius) θεωρούνται Απειλούμενα ή Δυνάμει Απειλούμενα με εξαφάνιση σε μεσογειακό επίπεδο, κυρίως εξαιτίας της υπεραλίευσης.» (Βλ. σχετικά..)

Χαίρομαι πραγματικά που τα τελευταία χρόνια, πληθαίνουν οι φωνές εκείνων που μιλούν για την ευθύνη του καταναλωτή στο κομμάτι της αλιευτικής διαχείρισης. Του καταναλωτή, που αν και αποτελεί τον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας που ξεκινά με την αλίευση του προϊόντος και καταλήγει στο πιάτο του, εντούτοις οι επιλογές του μπορούν σε πολύ μεγάλο βαθμό να καθορίσουν αντίστροφα τον τρόπο λειτουργίας τόσο της αγοράς, όσο και της αλιευτικής δραστηριότητας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως δεν είναι να μεταδώσεις στον καταναλωτή  την πληροφορία, αλλά να τον πείσεις να αλλάξει συνήθειες και  να μεταβάλει τις γαστριμαργικές του επιλογές. Μπορούν το μαριδάκι, γοπάκι, γαυράκι και όλα τα εις «άκι» να πάψουν να αποτελούν λουκούλεια εδέσματα για πολλούς από εμάς; Μπορούμε να σταματήσουμε να ζητάμε τους πινοκεφτέδες λες και πρόκειται για τηγανητές πατάτες; Θα συνεχίζαμε να ζητάμε χταποδοκεφτέδες εάν γνωρίζαμε ότι φτιάχνονται σχεδόν αποκλειστικά από χταποδάκια υπολειπομένων διαστάσεων; Γνωρίζουμε ότι τα περισσότερα ροφοειδή που σερβίρονται στις ταβέρνες είναι μικρών διαστάσεων και συνήθως προϊόν παράνομης υποβρύχιας αλιείας (ερασιτεχνικής ή επαγγελματικής);
Δεν χρειάζεται να φτάσει κάποιο είδος σε επικίνδυνα πληθυσμιακά όρια για να αποφασίσουμε να λάβουμε μέτρα. Τα λάθη του παρελθόντος είναι πολλά και νομίζω ικανά να μας διδάξουν την αξία της αειφόρου διαχείρισης των φυσικών πόρων και είναι πλέον οι συνθήκες πιο ώριμες από ποτέ ώστε ο καταναλωτής να παίξει τον δικό του ρόλο ενεργά και όχι να παραμένει απλός θεατής.

Εξαφανίζεται η σαρδέλα Καλλονής

«Η ανατροπή της οικολογικής ισορροπίας στον κόλπο της Καλλονής είναι η αιτία που έχει μειωθεί δραματικά η παραγωγή της ονομαστής ανά την Ελλάδα σαρδέλας Καλλονής. Πέρα από τις γενικότερες κλιματικές αλλαγές, καταλυτικό ρόλο σε αυτήν την εξέλιξη φαίνεται πως έχουν οι ανθρώπινες παρεμβάσεις στον κόλπο της Καλλονής. Το μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου επαγγελματιών αλιέων παράκτιας αλιείας Δήμου Λέσβου Πέτρος Παπάζογλου τονίζει, μιλώντας στο «Ε», πως η σαρδέλα, όταν γεννάει, αφήνει τα αυγά της στις αβαθείς περιοχές του κόλπου Καλλονής, ανάμεσα στα φύκια και τα θαλάσσια φυτά που βρίσκονται στα σημεία αυτά. Αργότερα, όταν τα νεαρά ψάρια θα αναπτυχθούν, θα δημιουργήσουν κοπάδια και θα μεταφερθούν σε πιο βαθιά νερά κοντά στην έξοδο του κόλπου. Κι οπωσδήποτε ένα σημαντικό μέρος αυτών θα βγει έξω από τον κόλπο. Όμως εδώ και πολλά χρόνια τα χάβαρα έχουν κατακλείσει τις παράκτιες περιοχές του κόλπου Καλλονής, με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν τα φύκια και τα άλλα φυτά που υπήρχαν εκεί. Έτσι οι σαρδέλες έχασαν τους χώρους αναπαραγωγής τους κι αυτό σταδιακά οδήγησε σε μεγάλη μείωση των αποθεμάτων τους.» (Βλ. σχετικό άρθρο..). 

Η αιτία του κακού

Χαίρομαι που μετά από πολλά χρόνια επιτέλους καταλήξαμε στην αιτία για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πανίδα του κόλπου Καλλονής. Για όλα τα δεινά του κόλπου φταίνε τα χάβαρα και ουδείς άλλος. Μάλιστα αυτή η άποψη ενισχύεται και από επιστημονική έρευνα του παρελθόντος(!) που είχε γίνει από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Αυτό που μου αρέσει πάντως είναι ότι πουθενά δεν διαβάζω για την ευθύνη των αλιέων. Αυτών δηλαδή που βγάζουν τα αλιεύματα από το φυσικό τους περιβάλλον προκειμένου αυτά να καταλήξουν στο πιάτο μας. Αυτών που επί δεκαετίες ψαρεύουν με κάθε μέθοδο και εργαλείο (νόμιμο ή παράνομο) και χωρίς κανένα περιορισμό ως προς την ποσότητα. Αυτών που τρώγονται μεταξύ τους, αλληλοκαταγγέλοντας ο ένας τον άλλον για το ποιος ή ποιοι θα κάνουν τον κόλπο τσιφλίκι τους. Αυτών που τις εποχές των παχιών αγελάδων φρόντισαν να ξετινάξουν την πανίδα του κόλπου, κάνοντας περιουσίες, ενώ η λέξη διαχείριση ήταν και σε πολλές περιπτώσεις είναι άγνωστη για αυτούς. Αυτών που με επίσημο έγγραφο στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων ζήτησαν την μεταβολή του ελάχιστου επιτρεπόμενου μεγέθους της σαρδέλας που αλιεύεται στον κόλπο Καλλονής με την αιτιολογία ότι αποτελεί ξεχωριστό είδος που δεν μπορεί να μεγαλώσει περισσότερο. Αναρωτιέμαι σε ποια επιστημονικά δεδομένα βασίστηκαν για αυτή τους την ενέργεια και εάν έλαβαν υπόψη τους ότι τα ελάχιστα μεγέθη αλιευμάτων έχουν θεσπιστεί με γνώμονα την σεξουαλική ωριμότητά τους. Αλλά από την στιγμή που βαφτίζουν το χαψί ως ξεχωριστό είδος, λες και δεν γνωρίζουν οι πάντες ότι πρόκειται για ελλιπομεγέθη άτομα του είδους γαύρος, τότε τι μπορεί να πει κανείς;
Σταματώ σε αυτό το σημείο την «επίθεση» προς τους αλιείς γιατί η λίστα με τις κατηγορίες εναντίον τους είναι πολύ μεγάλη και μπορώ να γράφω για ώρες. Εάν πραγματικά θέλουν να προστατέψουν τον κόλπο, ας  ζητήσουν την βοήθεια της επιστημονικής κοινότητας ώστε να γίνει μία φρέσκια μελέτη για τον κόλπο που θα αναδείξει τα προβλήματα στην πραγματική τους διάσταση και θα προτείνει βιώσιμες λύσεις. Όλα αυτά να προωθηθούν κατάλληλα στο ΥΠ.Α.Α.&Τ. και να απαιτηθεί η θεσμοθέτηση διαχειριστικού πλάνου για τον κόλπο. Από εκεί και πέρα είναι καθαρά στο χέρι των ίδιων των αλιέων να τηρήσουν πιστά τους κανόνες διαχείρισης, εάν πραγματικά νοιάζονται για το μέλλον του κόλπου και την δική τους οικονομική βιωσιμότητα.

Sea chair

Ένα πολύ όμορφο βιντεάκι με δυνατό μήνυμα....

Sea Chair from Studio Swine on Vimeo.

«Since the discovery of the Pacific Garbage Patch in 1997, which is predicted to measure twice the size of Texas, five more have been found across the world’s oceans with the Atlantic gyre predicted to be even larger. This plastic takes thousands of years to degrade, remaining in the environment to be broken up into ever smaller fragments by ocean currents.
The gyre stretches from the coastlines of California to the shores of Japan. Recent studies have estimated 46,000 pieces of plastic per square kilometer of the world’s oceans. The number of plastic pieces in the Pacific Ocean has tripled in the last ten years and the size of the accumulation is set to double in the next ten.
Sea Chair is made entirely from plastic recovered from our oceans. Together with local fishermen, Studio Swine collects and processes the marine plastic into a stool at sea.
Credits
Concept & Design : Alexander Groves & Azusa Murakami
Film : Juriaan Booij
Music : Elisa Luu / 22 Marz» (http://vimeo.com/58461689)

Αφήνω το γόνο να γίνει γονιός!

Τα ψάρια της Μεσογείου μειώνονται λόγω υπεραλίευσης

«Οι πληθυσμοί των ψαριών στη Μεσόγειο θάλασσα εμφανίζουν συνεχή και ανησυχητική μείωση κατά τα τελευταία 20 χρόνια, σύμφωνα με μια νέα ελληνική επιστημονική έρευνα, που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ότι, ενώ σε άλλες περιοχές της Ευρώπης, ιδίως στον Ατλαντικό, έχει υπάρξει σταθεροποίηση ή ακόμη και αύξηση των αλιευτικών αποθεμάτων κατά την τελευταία δεκαετία, στη Μεσόγειο η κατάσταση επιδεινώνεται διαχρονικά.

Οι ερευνητές του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ), με επικεφαλής τον Παρασκευά Βασιλακόπουλο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο διεθνούς κύρους περιοδικό βιολογίας «Current Biology», αναλύουν τη (δυσοίωνη) κατάσταση για εννέα είδη ψαριών και εισηγούνται αυστηρότερα μέτρα επιτήρησης της αλιευτικών δραστηριοτήτων στη Μεσόγειο και καλύτερη εφαρμογή των υπαρχόντων κανονισμών.
Η νέα μελέτη δείχνει ότι η πίεση της αλιείας στους πληθυσμούς των ψαριών συνεχώς εντείνεται μετά το 1990 και μέχρι σήμερα, καθώς όλο και περισσότερα ψάρια πιάνονται σε πολύ μικρή ηλικία στα δίχτυα των αλιέων. Αν αυτά τα νεαρά ψάρια αφήνονταν να φθάσουν σε ώριμη ηλικία, ώστε να γεννήσουν έστω μια φορά, τότε θα υπήρχε σημαντική βελτίωση στα αλιευτικά αποθέματα της Μεσογείου. Με άλλα λόγια, οι ίδιοι οι ψαράδες ακολουθούν μία αυτοκαταστροφική τακτική.» (Βλ. σχετικά..).

Μάλλον αυτές τις επιστημονικές μελέτες έλαβαν υπόψη τους αρκετοί ιδιοκτήτες σκαφών μέσης αλιείας και  ετοιμάζονται από την επόμενη εβδομάδα να δραστηριοποιηθούν στα Διεθνή ύδατα, σκουπίζοντας πρωτίστως την αυλή του σπιτιού τους, πριν αρχίσουν το σκούπισμα των εσωτερικών χώρων από 1 Οκτωβρίου. Βέβαια, από την άλλη μεριά το επίσημο κράτος με τους αρμόδιους φορείς του τι να πρωτοκάνει; 

α) Να πάει κόντρα στα ισχυρά συμφέροντα της  ΠΕΠΜΑ (Πανελλήνια Ένωση Πλοιοκτητών Μέσης Αλιείας); Ήδη τους έκοψε σχεδόν ένα δίμηνο και έγινε χαμός. 

β) Να ελέγξει τον Τούρκικο αλιευτικό στόλο που δρα ανενόχλητος εκτός από τα Διεθνή και στα χωρικά μας ύδατα, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο την ήδη βεβαρυμένη κατάσταση; Δυστυχώς τα πλωτά του Λιμενικού, στο πλαίσιο φύλαξης των συνόρων, έχουν μετατραπεί - άθελά τους βέβαια - σχεδόν αποκλειστικά σε φέριμποτ μεταφοράς μεταναστών.

γ) Να ελέγξει τον πολυάριθμο στόλο παράκτιας επαγγελματικής αλιείας που χρησιμοποιεί κάθε απίθανο τρόπο (εργαλεία ή  μέθοδο) για να επιβιώσει, αδιαφορώντας για απαγορευμένες περιόδους, εργαλεία, περιοχές κ.λ.π.;

δ) Να ελέγξει την παράνομη ερασιτεχνική αλιευτική δραστηριότητα; Μα το ίδιο το κράτος έδωσε χείρα βοηθείας σε πολλούς ερασιτέχνες ώστε να παρανομούν ακόμα περισσότερο, γνωρίζοντας ότι, μετά την κατάργηση των ερασιτεχνικών αδειών αλιείας, ακόμα και στην περίπτωση βεβαίωσης παράβασης, δεν πρόκειται να στερηθούν την πρόσβασή τους στους αλιευτικούς πόρους.

ε) Να διδάξει ήθος στις «κεφαλές» όλων των άμεσα ή έμμεσα εμπλεκομένων με την αλιευτική δραστηριότητα φορέων, ώστε να μην παρεμβαίνουν στην λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών (όπου και όταν αυτοί λειτουργούν); Δυστυχώς το ήθος δεν διδάσκεται και ειδικά σε κάποιους ανθρώπους που έχουν μάθει να μετατρέπουν τις παρεμβάσεις σε ψήφους ή πάσης φύσεως άλλα ανταλλάγματα!

στ) Να ψηφίσει νόμους χωρίς παραθυράκια; Μα το παραθυράκι αποτελεί μια από τις «θεμελιώδεις αρχές» του δικονομικού συστήματος της χώρας. Χωρίς αυτό κάποιοι σήμερα θα ήταν άνεργοι.

Ας λύσει το επίσημο κράτος τα περισσότερα  από τα παραπάνω προβλήματα και μετά ίσως να μπορέσουμε να μιλήσουμε για αλιευτική διαχείριση και προστασία θαλασσίου περιβάλλοντος.

Σκιάχτρο: ένα οσκαρικό animation που λέει την αλήθεια για το πλαστικό φαγητό και τα μεταλλαγμένα [video]

«Το “Σκιάχτρο” είναι ένα πολύ δυνατό animation που σε λίγα λεπτά αποτυπώνει την σκληρή αλήθεια πίσω από το πλαστικό φαγητό και τα γενετικά τροποποιημένα που μας βάζουν στο πιάτο.» (Βλ. σχετικά..)

Βιολογικός Μήθυμνας. Τελικά μόνο η δικαιοσύνη θα δίνει λύσεις...;

Έχω την αίσθηση ότι εκεί στον Δήμο Λέσβου είτε δεν βάζουν μυαλό με τίποτα είτε η αδιαφορία τους για τον τόπο ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Διαφορετικά δεν μπορώ να εξηγήσω το γεγονός ότι ενώ επί τρία συναπτά έτη οι εγκαταστάσεις του Βιολογικού καθαρισμού Μήθυμνας υπολειτουργούν ή δεν λειτουργούν καθόλου - εν γνώσει όλων των αρμοδίων -  ουδείς ασχολείται σοβαρά με την οριστική λύση του προβλήματος. Το αποτέλεσμα είναι τα λύματα που συγκεντρώνονται, ειδικά κατά την θερινή περίοδο, να διοχετεύονται οπουδήποτε βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και κατά κύριο λόγο στην Αρχαία Μήθυμνα και τον Πλατύ Γιαλό. Η συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί κατά τους θερινούς μήνες σημείο που αρκετοί τουρίστες επιλέγουν για περίπατο, μπάνιο, φωτογραφία κ.λ.π, ενώ στην θαλάσσια έκταση συντελείται και επαγγελματική αλιεία.

Μετά το πρόσφατο περιστατικό με τα λύματα στην Σκάλα Συκαμιάς, που είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψη του προέδρου της ΔΕΥΑΛ, αναρωτιέμαι εάν για κάθε αντίστοιχη περίπτωση θα πρέπει να υπάρχει παρέμβαση των αρμοδίων Αρχών ώστε να πράξουν οι υπεύθυνοι το αυτονόητο. Κρίμα πραγματικά για αυτόν τον όμορφο τόπο.

Οι παρακάτω φωτογραφίες και βίντεο τραβήχτηκαν στις 09/06/2014. «Θαυμάστε» μόνο το οπτικό μέρος, γιατί δυστυχώς η τεχνολογία δεν μου επιτρέπει να μεταφέρω και το «θεσπέσιο άρωμα» της περιοχής!

Άδειες αλιείας στα Διεθνή. Έξτρα περιορισμοί.....ειδικά για τις Μηχανότρατες!

Με την αριθμ. 4023/64557 Υ.Α. το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης θέσπισε τους όρους και προϋποθέσεις χορήγησης χορήγησης αδειών αλίευσης στα Διεθνή ύδατα. Μετά το απαρχαιωμένο Β.Δ. 666/66 έρχεται η παραπάνω Υ.Α. η οποία είναι προσαρμοσμένη στον ισχύον Κοινοτικό Δίκαιο και θέτει σαφείς περιορισμούς ως προς την χορήγηση των αδειών αλιείας στα διεθνή ύδατα. Για πρώτη φορά λοιπόν στις προϋποθέσεις χορήγησης της αδείας μπαίνει ο παράγοντας ΄΄Διοικητικές Κυρώσεις``, ενώ παράλληλα θεσπίζονται και χρονικές περίοδοι απαγόρευσης της αλιείας. Σε πρώτη φάση βέβαια, τους αυστηρότερους περιορισμούς καλούνται να τους «πληρώσουν» τα αλιευτικά σκάφη που αλιεύουν με δίχτυ τράτας βυθού (Μηχ/τες), αφενός γιατί οι παραβάσεις εις βάρος τους είναι πολύ περισσότερες σε σχέση με τα υπόλοιπα αλιευτικά σκάφη λόγω του αυστηρότερου ελέγχου τους από το Κ.Π.Α. (Κέντρο Παρακολούθησης Αλιείας) και αφετέρου οι χρονικές απαγορεύσεις αφορούν μόνο σε αυτά.  Έτσι λοιπόν από τις 24/05 έως τις 15/07 δεν θα μπορούν να αλιεύσουν καθόλου στα ύδατα του Ιονίου, Κρητικού και Αιγαίου πελάγους και από 16/07 έως 01/10 η απαγόρευση περιορίζεται μόνο Δυτικά του 25 Μεσημβρινού του Αιγαίου πελάγους (Βλ. παρακάτω χάρτη).


Εννοείται ότι μόνο θετικά μπορεί να σχολιαστεί το γεγονός της επιβολής αυστηρότερων όρων χορήγησης αδειών και πρόσβασης στα διεθνή ύδατα, πλην όμως ο περιορισμός του στις Μηχ/τες προκαλεί εύλογα ερωτήματα. Τόσο  τα Γρι-Γρι όσο και τα σκάφη που αλιεύουν ενεργά μεγάλα πελαγικά ψάρια (Ξιφία και Τόνο), μπορεί να μην προκαλούν την ζημιά της Μηχ/τας όσον αφορά στην αλιεία ψαριών μικρών διαστάσεων και την καταστροφή της χλωρίδας, πλην όμως δεν παύουν να αλιεύουν μεγάλες ποσότητες ψαριών, κάποια εκ των οποίων δεν υπάγονται σε καθεστώς διαχείρισης (π.χ. παλαμίδες, μαγιάτικα κ.λ.π.).
Εν πάσει περιπτώσει πιστεύω ότι οι εθνικές χρονικές απαγορεύσεις που ισχύουν για τα δυναμικά εργαλεία πρέπει να συμπίπτουν με τις χρονικές απαγορεύσεις για την αλιεία στα διεθνή ύδατα. Όπως έχω ξαναπεί σε άλλη μου ανάρτηση τα διεθνή ύδατα δεν παύουν να είναι ύδατα της Μεσογείου. Τα αλιεύματα, σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα, πραγματοποιούν μετακινήσεις ανάλογα με την εποχή και τις περιόδους αναπαραγωγής και σε κάθε περίπτωση όταν κρίνουμε ότι πρέπει να προστατευθούν, τότε αυτό πρέπει να γίνεται τόσο εντός όσο και εκτός της ζώνης των 6 ναυτικών μιλίων. Ευελπιστώ ότι αφού έγινε η αρχή με την παραπάνω Υ.Α. μπορεί στην συνέχεια να ληφθούν επιπλέον μέτρα προστασίας και επιτέλους ας αναλογιστούν όλοι - αλιείς, κυβερνώντες, αλλά και τελικοί καταναλωτές  -  ότι η θάλασσα δεν είναι τσιφλίκι κανενός, αποτελεί δημόσιο αγαθό, σημαντικότατο παράγοντα οικολογικής ισορροπίας και χρήζει προστασίας από όλους μας.