Με αφορμή τα πυρά που δέχεται (δίκαια ή άδικα), κατά την διάρκεια των τελευταίων ημερών η υπουργός περιβάλλοντος πραγματικά αναρωτιέμαι εάν, παρόλα τα βήματα προόδου που έχουμε κάνει ως λαός κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών ως προς την αντίληψη και αξιολόγηση των περιβαλλοντικών δεδομένων, είμαστε έτοιμοι να υποσκελίσουμε έστω και ελάχιστα το οποιοδήποτε προσωπικό μας συμφέρον προκειμένου να δώσουμε λίγο χώρο στο φυσικό περιβάλλον να «αναπνεύσει». Διαβάζοντας τα άρθρα του τύπου των τελευταίων ημερών, αλλά και ανακαλώντας στην μνήμη μου τη γενικότερη δράση και στάση των ελλήνων απέναντι στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον τα τελευταία σαράντα χρόνια , πιστεύω ότι ακόμη έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε στο κομμάτι της περιβαλλοντικής παιδείας και ηθικής. Ακόμη και αν κάποιοι από εμάς χρησιμοποιούν ως δικαιολογία την υπάρχουσα οικονομική κρίση για την αδιαφορία τους απέναντι στα περιβαλλοντικά ζητήματα, νομίζω ότι απλώς κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Μήπως πριν από λίγα χρόνια δρούσαν διαφορετικά; Μάλλον το αντίθετο. Νομίζω ότι τα βασικά μας προβλήματα είναι ότι, αφενός ακόμη δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε τη σχέση δράσης και αντίδρασης ανάμεσα σε εμάς και το φυσικό περιβάλλον και αφετέρου συνεχίζουμε να δρούμε εγωιστικά απέναντί του, εστιάζοντας κατά βάση στο τι μπορούμε να πάρουμε χωρίς ουσιαστικό αντάλλαγμα.
Αυτή την στιγμή, εκτός από τη προσπάθεια που καταβάλλεται για την οικονομική σωτηρία της χώρας, γίνεται και μια μεγάλη προσπάθεια να μπουν έστω κάποιες βάσεις στον τομέα της περιβαλλοντικής προστασίας και επενδύσεων (στα πλαίσια της πράσινης ανάπτυξης). Εννοείται ότι σε αυτή την προσπάθεια θα υπάρξουν λάθη και παραλείψεις, καθώς το αλάθητο το καρπώνεται μόνο ο τεμπέλης. Στην περίπτωση της Κας Μπιρμπίλη έχουμε να κάνουμε με μία υπουργό που σίγουρα κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει για τεμπελιά . Ακόμη και οι «κατηγορίες» περί ακτιβισμού και οικολολαγνείας μάλλον ακούγονται ως φιλοφρονήσεις μέσα σε μια χώρα που η πλειονότητα των πολιτικών - και δυστυχώς και μιας μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών - δρα υπό το πρίσμα της εξυπηρέτησης μικροπολιτικών ή προσωπικών συμφερόντων.
Ως πολίτες το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βοηθήσουμε να ολοκληρωθεί η προσπάθεια που γίνεται, όχι μέσω της απάθειας ή αντίθετα της οργισμένης αντίδρασης (όταν θιγόμαστε προσωπικά), αλλά με την ενεργό συμμετοχή μας (π.χ. υποβολή απόψεων σε δημόσια διαβούλευση κ.λ.π.). Η Ελλάδα είμαστε εμείς και έχουμε ευθύνη απέναντι στις οποιεσδήποτε εξελίξεις διαδραματίζονται σ' αυτή.
Σχετικά άρθρα:
Πολλά Volt στην καρέκλα της Τίνας.
Νόμος... εκτός σχεδίου.
Οι «γκρίζες ζώνες» του νομοσχεδίου.
Το τραβάει η Τίνα!
Αυτή την στιγμή, εκτός από τη προσπάθεια που καταβάλλεται για την οικονομική σωτηρία της χώρας, γίνεται και μια μεγάλη προσπάθεια να μπουν έστω κάποιες βάσεις στον τομέα της περιβαλλοντικής προστασίας και επενδύσεων (στα πλαίσια της πράσινης ανάπτυξης). Εννοείται ότι σε αυτή την προσπάθεια θα υπάρξουν λάθη και παραλείψεις, καθώς το αλάθητο το καρπώνεται μόνο ο τεμπέλης. Στην περίπτωση της Κας Μπιρμπίλη έχουμε να κάνουμε με μία υπουργό που σίγουρα κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει για τεμπελιά . Ακόμη και οι «κατηγορίες» περί ακτιβισμού και οικολολαγνείας μάλλον ακούγονται ως φιλοφρονήσεις μέσα σε μια χώρα που η πλειονότητα των πολιτικών - και δυστυχώς και μιας μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών - δρα υπό το πρίσμα της εξυπηρέτησης μικροπολιτικών ή προσωπικών συμφερόντων.
Ως πολίτες το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βοηθήσουμε να ολοκληρωθεί η προσπάθεια που γίνεται, όχι μέσω της απάθειας ή αντίθετα της οργισμένης αντίδρασης (όταν θιγόμαστε προσωπικά), αλλά με την ενεργό συμμετοχή μας (π.χ. υποβολή απόψεων σε δημόσια διαβούλευση κ.λ.π.). Η Ελλάδα είμαστε εμείς και έχουμε ευθύνη απέναντι στις οποιεσδήποτε εξελίξεις διαδραματίζονται σ' αυτή.
Σχετικά άρθρα:
Πολλά Volt στην καρέκλα της Τίνας.
Νόμος... εκτός σχεδίου.
Οι «γκρίζες ζώνες» του νομοσχεδίου.
Το τραβάει η Τίνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου